Στο πέρασμα του ανέμου (Wattys2016)

44.Απώλεια

Θα χτίσω ένα σπίτι, στην άμμο
κι όπως φυσάει ο αέρας, θα χαθώ.
Να τη η ζωή μου, έγινε σκόνη
απόψε η μοναξιά μας θα σκοτώνει
μα προλαβαίνω να σου πω σ' αγαπώ.

Θα ζήσω τα όνειρα και πάλι
με την απώλεια, σκιά μες το φως μου.
Εσύ, είσαι το γέλιο, η λαχτάρα
χτυπά η καρδιά σαν ξεκούρδιστη κιθάρα
εσύ είσαι τα φτερά και ο γκρεμός μου.

Μα να σ' αφήσω, δεν μπορώ
δεν τα κατάφερα όσο και αν προσπάθησα
το ήξερα, μαζί σου θα δεθώ
όταν το χέρι σου μες το δικό μου κράτησα,
όταν το χέρι σου μες το δικό μου κράτησα,
να 'ξερες πόσο πολύ σ' αγάπησα.

Σε άλλους ουρανούς θα πετάξω
σαν πουλί που μαθαίνει τώρα τη ζωή.
Να τη η ψυχή, περπατάει μόνη
και δεν ξεχνάει όσο μεγαλώνει
κάθε δρόμος μου πάντα θα είσαι εσύ.