Στο πέρασμα του ανέμου (Wattys2016)

30.Στο μηδέν

Τα χρόνια μας στους ώμους κουβαλούσαμε
κι όταν ο πόνος έκανε πληγή
επαναστατούσαμε.
Για να 'χει νόημα η ζωή
τοίχους χτυπούσαμε
μπήκε το φως απ' τη ρωγμή
μα όλα μαύρα τα κοιτούσαμε.

Άσπρο μαύρο η χαρά μας
ο κόσμος κι η ρουτίνα
γκρίζα, μουντή Αθήνα
πως να χωρέσεις τα όνειρά μας.

Είπα παντού να ταξιδέψω
ν' αλλάξω τόπο, παραστάσεις
και στο παιχνίδι σου να παίξω
μόνο με πάθος και εντάσεις.

Μη φοβηθείς την κατηφόρα
γιατί 'ξερες απ' την αρχή
απ' το μηδέν που πήρες φόρα
πως θα γυρίσεις πάλι εκεί.

Ο ουρανός σου πια σου μοιάζει φυλακή
μικραίνουν όλα, γίνονται ίδια
κανείς τα αισθήματα παιχνίδια
και τα πετάς σαν η καρδιά σου βαρεθεί.

Μη φοβηθείς τη κατηφόρα
γιατί 'ξερες απ' την αρχή
απ' το μηδέν που πήρες φόρα
πως θα γυρίσεις πάλι εκεί.