2015
Herkeste kendini aramış ama bir türlü bulamamış. Kendinde bulduğu o soğukluğu başkasının sıcaklığıyla tamamlayamamış. Bir süre uğraşmamış; o gelene kadar.
"Sen de mi bu okuldaydın?" dedi sinir bozucu bir tavırla. Çekingen ve bir o kadar da yapmacık bir şekilde gülümsedim, "Evet."
Okulun o sıkıcı günlerini beraber geçirerek adım adım yaklaştılar birbirlerine farkında olmadan. İkisinin de yarası aynıydı, ikisinin de kabukları birbirine bağlıydı. Gün geçtikçe daha sık görüşmeye başladılar; ikisi de birbirine karşı olan duvarlarını indirmiş, tüm saflığı ile yollarına beraber devam etmeye başlamışlardı. Her ortamda bir şekilde kendilerini belli ediyorlardı, kendi dilleriyle ya da kendi tavırlarıyla. İkisi arasında oluşan bu bağ, belliydi ki uzun süre devam edecekti.
"Geliyorum! Caddeye çık da beni karşıla."dedi sevinçle." Tamam çıkıyorum. "dedim. Anneme haber verdikten sonra kolları hafif eskimiş lacivert şapkalı polarımı giyip çıktım. Bu gece bizim gecemizdi. Yarın okul olmasına rağmen biz bütün geceyi uyumadan geçirecektik.
Bir gece de bir adım daha yaklaştılar birbirlerine. İlk kez o gece dertleşip o gece dinlediler birbirlerini. En derinden. Bu hikaye 2015 senesinde başlamıştı, uzun süre de devam edecekti. Araya kimse girememiş, mesafeler hiç bir şekilde engel olmamıştı aralarındaki bu bağa. Üzgünüm, bu bir aşk hikayesi değil. Bu bir 'kardeşlik' hikayesi.
14 Eylül 1999❤️
