Hikayelerin karakterlerini ya olmaktan korkmak ya da olmayı çok istemek oluşturur. Birkaç hikaye sırları vardır ömürlerinde ancak okumaya değerdir. Peki ya bizler? Kendi romanimizi okuyamıyorsak başka kim okuyabilir? Çok acı verici aslında. Her sırrımız hikayeyken hikayelerimiz olmaktan korktuğumuz karakterlerimizdi aslında. Hal böyleyken evveli ahiri kimse kendini tanıyamaz olur. Aslında diyorum kendini tanımak zaten başlı başına kompleks bi yapıyken yeni hayal ürünleride cikintilara eklemek gibi sevmek. Kendi benliğimize istediklerimizi istemediklerimizi eklemek yerine başka benliklerle birlestirmis olsaydık hepimiz mutluluğu hak ederdik belki de. Ama yanilmayin. Kalplerden uzak kalan benlikler zayıf halkalı imajenize edilmiş hayalsi karakterlerle yükseldikçe devrilecektir.
