Görüntüsüyle bütünleştiği aynanın buharında çocukluğunu hatırladı. Daha çok yapmak istiyordu istediği şeyi, gün geçtikçe çoğalıyordu içindeki. Ayağa kalkıp derin bir nefes aldı, kitabını açıp kalemin geldiği yere kadar 32 sayfa saydı. Yazmaya devam etti, sonbahar ona ilham veriyordu. Kasvet, ışık, girdap, hareketlilik, sürekli yeni şeyler ve bildiğinin rüzgarla gitmesi yerine bilmediğinin gelmesi eylemi ona bunları yazdırdı. Çok okumuştu söylemek istediklerini. Ama o farklı kokuları zihinde canlandırıp anlatıyordu okuruna, elbette zaman da donmuş olacaktı. Umutluydu, mutluydu
