"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
| 'Yavaş yavaş ölüyoruz.' dedi kaplumbağa. 'Evet.' dedi kelebek. 'Ne uzun bir gün..' |
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12. Bölüm ∽ " KAYBIN ÇIĞLIĞI.."
İşittiğim kelimeler tek tek zihnimde yer edinirken yavaşça gözlerimi kırpıştırdım. Aldığım nefesler ciğerlerime yetersiz gelmiş olacak ki sürekli nefes alıp verme ihtiyacı hissediyordum.
Sol elimle , çalmaya devam eden kapıya yaslanıp bir süre benliğimin düşünce girdabında dolaşmasına izin verdim. Zaman sanki çok yavaş ilerliyordu. Bende hayat ağır çekime alınmış gibi yavaşlarken içimdeki ân oldukça hızlıydı. Herşey yaşanıp bitmişti sanki.
Bir filmin içinde mutsuz sona gelmiş gibi hissediyordum kendimi. Herşey şimdi sona erecekti. Bundan sonrası mühim değildi. Bitmişti sonuçta.
Ardı ardına basılan zille kendime geldiğimde duyduklarımı unutup arkamı dönerek Araf'a baktım. Dizlerini koyduğu yere bakıyordu. Gözlerini sadece bir noktaya dikmiş , korkutucu bir hali vardı.
Ona doğru ilerledim. Omuzlarından tutup biraz sarstım. " Araf.. Kapı çalıyor. " Gözlerini bulunduğu noktadan çekmedi. Hatta hiçbir tepki vermiyordu. Daha güçlü sarstım kendine gelmesi için.
" Yabancı biri gelmiş olmalı. Herkesin anahtarı var sonuçta. Bakmayacak mısın kapıya?"
Daha fazla dayanamayıp bağırarak onu güçlü bir şekilde ittiğimde gözlerini üzerime dikmişti.
" Kapı çalıyor."
Hiç bir şey söylemeden yerinden sessizce kalkıp beni kenara çektikten sonra kapıya ilerledi. Arkasından bende ilerledim ama kapı zili susmuştu.
Elini kapıya koyup tereddüt etmeden açtığında arkasındaydım. Ve etrafta hiç kimse yoktu. Hatta fazlasıyla sessizdi.
Sadece.. Sadece köpeklerin havlamaları geliyordu kulağıma.
Biraz bekleyip bakındıktan sonra kimseyi bulamayınca kapıyı kapattı. İkimizde yerimizden biraz olsun kıpırdamamıştık. Kapıya kolunu yaslayıp başını da kolunun üzerine koyduğunda ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum.
Hüzünlü gibiydi. Geçmişte ona ne yaptığımı çok merak ediyordum. Ve içimde o kadar kötü bir his vardı ki..
Ödeyeceğim bedellerin beni yok edeceğini hissediyordum. Fazlasıyla hata yapmıştım belki de. Yıllar önce bana aşık olduğunu söylemişti.. O halde kurban olarak beni bu yüzden seçmişti. Canımı yakmak için..
Bana her ' Senden nefret ediyorum. ' deyişinde canım yanıyordu zaten. Bana olan kötü tutumu beni üzüyordu.
Ne hissettiğimi bilmiyordum. Sadece.. Sadece onun yanında güvende ve huzurluydum. Daha önce hiç yaşamadığım bir histi. Alışmıştım..
