"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24.Bölüm ♧ "HAYALİ GERÇEK.."
Zamanın durağanlaştığı anda saniyeler dakikaların içine hapsolmuş gibi yavaş ilerliyordu. Kapının kolu inmişti ama henüz açılmamıştı. Kapının önünde birbirlerine birşeyler fısıldadılar fakat duyamadım. Ve kapı büyük bir yavaşlık içinde aralandı ve ortam bir anda sessizleşti.
"Güneş?"
Annemin şaşkınlık dolu sesi kulağıma gelirken yanıma yaklaşan adım sesleri tedirginliğime tedirginlik katıyordu.
"Ne oluyor burada?"
Kerim Uluhan sonunda sessizliğini bozdu. Onun sesini işitmemle ellerimi gözlerime daha sıkı bastırdım.
Tanrım! İnşallah korkudan bebeğimi düşürmem!
Gözlerimi kapattığım kollarımı narin eller sardı. "Güneş , nefes al kızım."
Annemin endişeli sesiyle nefesimi tuttuğumu yeni farkettim ve içimdeki nefesi bırakıp ihtiyaçla derin bir nefes aldım. Bende düşünüyorum , niye çatlayacak gibi hissediyorum diye.. Oksijene ihtiyacı olan beynimi oksijensiz bırakarak intihar etmesine sebep oluyordum az kalsın!
Annem kollarımı çekiştirerek gözlerimi kapattığım ellerimi tutmuştu. Yine de gözlerimi açmamış , direnmeye devam ediyordum.
"İyi misin , kızım?"
Ahh! Hiç iyi değilim , Kerim Uluhan. Hem sen bana niye kızım diye hitap ediyorsun dozer kılıklı korumaları olan yaşlı karizmatik adam? Ha neden?
Anlamadığım bir şey vardı.. Şuan bir 3. Dünya Savaşı'nın içinde olmam gerekirdi. Fakat ortamda öyle bir gerginlik yoktu , aksine fazla sakindi sanki.
Gözlerimi yavaşça araladığımda görüş açıma ilk önümde duran annem girmişti. Ardından onun yanındaki Kerim Uluhan. Gözleri ne olduğunu anlamaya çalışır gibiydi ikisininde. Biraz endişe biraz şaşkınlık vardı..
Araf? O niye birşeyler söylemiyordu? Beni savaşın içine atıp bu sefer o mu gözlerini kapatmıştı?
Şaşkınlık içinde omzumun üzerinden arkama baktım. Gözlerim sanki mümkünmüş gibi daha çok büyürken yeşil gözlerim odanın içini hızlıca taramıştı.
Araf.. Yoktu.
Annemin kaşları çatılmış , Kerim Uluhan ise düz bir ifadeyle hareketlerimi izliyordu.
