"Hey Jace, broertje van me. Zo te zien heb je al gescoord of niet?" zeg ik.
"Ook hallo Joan, nee dit is gewoon een meisje uit mijn klas."
Ze heeft donker krullend haar en bruine ogen. Tenminste op het eerste gezicht lijken ze bruin. Als je beter kijkt zou het ook zo groen kunnen zijn.
Maar er is iets speciaals aan haar.
Ik kan het niet meteen precies zeggen maar ze is anders dan de anderen.
Dan ineens schiet het me te binnen. Ik kan haar gedachten niet lezen. Bij ieder ander die hier rondloopt hoor ik iets. Behalve bij dit meisje. Bij dit meisje is alles leeg.
Ik kijk Jace aan en hij knikt terug ter bevestiging dat ook hij het gemerkt heeft.
"Nou veel plezier nog Jace ik ga weer. Doeg."
"Tot vanmiddag"
Terwijl ik naar mijn volgende les loop moet ik de hele tijd denken aan dat meisje. Ik snap het niet. Mijn gave heeft tot nu toe altijd bij iedereen gewerkt..
Maar ja. Ik denk er vanmiddag wel weer eens overna. Ik heb nu eerst scheikunde. En aangezien dat mijn slechtste vak is kan ik maar beter op gaan letten.
Ik zit net thuis mijn huiswerk te maken als Jace binnenkomt.
"Jace! Hoe zit het nou met dat ene meisje?"
"Ze heeft ook een gave. Net als wij. Alleen is zij er nog niet helemaal achter wat het nou precies is. Ze ziet visioenen van de toekomst. Stukjes van wat gaat gebeuren. Als ze boos is kan er een lamp kapot schieten, en ze kan zich voor heel even in een ander persoon verplaatsen."
"What?? Ik bedoel het meeste snap ik nog wel. Maar dat verplaatsen naar een ander lichaam? Dat lijkt me doodeng! Wat gebeurd er dan met haar eigen lichaam?"
"Ja dat is dus wat ik me ook afvroeg. Maar daar komen we vanzelf wel achter."
"Ja inderdaad. Misschien moeten we het maar even laten rusten. Maar ik ben nu wel heel erg nieuwschierig."
JE LEEST
Meant to be
خيال (فانتازيا)Joanne is een meisje met een bijzondere gave. Ze kan gedachten lezen. Samen met haar broer zijn ze verhuist naar de Ardennen waar ze op de eerste schooldag gelijk een meisje ontmoeten die ook een bijzondere gave blijkt te hebben.
