Meant to be

H20

Met zijn allen rennen we het bos in. We horen nogsteeds de mannen achter ons aanrennen. Ik voel scherpe naalden in mijn benen steken van de rozenstruiken en andere stekende planten. Maar veel tijd om daaraan te denken heb ik niet. Daar maak ik me later wel weer zorgen om. Eerst maar eens zorgen dat ik dit overleef. Ik ren zo hard als ik kan. Ramon rent voor mij en Jace en meneer Burton komen achter ons aan. Daarachter rennen de mannen. Ramon rent ineens naar links. Ik volg hem op de voet. We rennen door tot we niet meer kunnen. Hijgend staan we tegen een paar bomen. De mannen zijn nergens te bekennen. Met een beetje geluk hebben we ze afgeschud. 

"I-ik kan niet meer." hijg ik.

Ik schrik enorm als mijn mobiel ineens afgaat. Ik pak hem gauw en neem hem op. Het is Marije. 

"Heyyy girl!" gilt ze door te telefoon heen nog voor ik goed en wel heb opgenomen. 

"He Marije" antwoord ik zacht, bang om hard te praten en dat de mannen mij horen. 

"Wat is er met jou aan de hand?!" Vraagt Marije bezorgt. 

"Eh ja, nou eh, we hebben een klein probleempje volgens mij." Zo snel mogelijk vertel ik het hele verhaal. Marije is sprakeloos. Ik was al bang dat ze opgehangen had als ik eindelijk een antwoord krijg van Marije. Ze is helemaal in paniek. ( Wat natuurlijk net heel raar is als je bekijkt wat er de afgelopen 24 uur allemaal gebeurt is..) Het duurt nog minstens 20 minuten voor ik Marije rustig genoeg heb om op te hangen. Als ik dan wel eindelijk heb opgehangen draai ik me om naar de rest. We lopen rustig verder. Ondertussen denken we na over wat we nu gaan doen. 

"We zouden de politie kunnen bellen, maar dan is de kans groot dat we weer van die mannen aan de telefoon krijgen. Net als gister gebeurde.." zegt Jace

"Ja inderdaad. De politie bellen is voor ons géén optie," antwoord meneer Burton, "wat we wel kunnen doen is de trein naar Bergen nemen. Daar zitten mensen waar ik veel contact mee heb. Waar we wel mee op moeten passen is dat niet iedereen ons herkent."

"Dan gaan we daarheen. Hopelijk kunnen die mensen ons helpen en zijn we gauw weer veilig." zegt Jace. 

Als we een half uur later aankomen bij het station staat de trein er al. Het laatste stukje rennen we en we zitten net op tijd in de trein. Ik had met Marije afgesproken dat zij en Nao met ons mee zouden gaan, voor het geval de mannen het niet alleen op ons hadden gemunt. 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Hierbij het volgende hoofdstuk. Is een beetje korter. Sorry daarvoor. Maar ben op het moment beetje inspiratieloos. Ook heb ik het idee dat het steeds minder leuk word naarmate ik verder schrijf. Als ik het mis heb en als jullie het nog wel leuk vinden hoor ik het graag. Xx

 Ps. Ik heb dit hoofdstuk aan ThisIsWhoIamForEver omdat ze op bijna al mijn hoofdstukken een geweldig lief comment heeft achtergelaten. Thx daarvoor. :D