Selaaamlaaar! Bizler ikinci bölümümüzle tekrar karşınızdayız, yeni patlatacağım bombalara bir bölüm daha yaklaşmış bulunmaktayız.
Bu bölüm biraz duygusal oldu sanki, ağlamaklı bir ruh hali sindi hem bana hem Hazen Dora'ya ama sonda hızlıca toparladık. Ya da toparlayamadık.
Yorumlarınızı ve oylarını büyük bir keyifle ve merakla bekliyor olacağım, lütfen satır içlerini boş bırakmayın. Düşünceleriniz benim için önemli.
Çok keyifli okumalar diliyorum, zihniniz daima diri kalsın!
⏳
"Kelimeler tükenmiyorsa insanın zihninde, eğer yaşıyorsa insan bir şekilde; düşünmek acı vermiyorsa kişiye o güzel anıları hatırladığında, hala bir umut var demektir."
17.Bölüm- GEÇMİŞLE YÜZLEŞMEK
Hazen Dora, 6. yaş anısı...
O öğlen, rüzgâr evin pencerelerini şiddetle dövüyordu.
Kırmızı fırfırlı elbisemin uçlarıyla oynuyordum pencerenin şeffaf yüzeyine düşen yansımaları izlerken, hava soğuktu ve ağaçlar yere uzanacak kadar eğilip bükülüyordu fırtınadan.
Midemde değişik bir yumru vardı.
Açtım.
Benim için uzun sayılabilecek kadar çok gündür yemek yemiyordum.
Babam ve Dilem, babaannemi ziyaret etmek için birkaç gündür şehir dışındaydılar ve onlar yokken annem evde yemek yapmıyordu.
Çok sinirliydi, öfkesi o kadar büyük bir boyuta ulaşmıştı ki bazen salondan kırılma sesleri yükseliyordu, böyle zamanlarda ondan korkuyordum.
En son yediğim domatesli ekmeğin üzerinden uzun saatler geçmişti, karnım açlıktan ağrımaya başlamışken bir kez daha sertçe yutkundum. Pencerenin kıyısına bıraktığım su dolu bardağa çarptı bakışlarım, suyla idare etmekten yorulmuştum.
Beyaz külotlu çorapla örttüğüm ayaklarımı koltuktan aşağı sarkıttım, annem işteydi ve birkaç saat daha gelmezdi bir aksilik olmazsa; yani birkaç saat daha aç kalacaktım. Ayaklarımı sürüye sürüye mutfağa gidişim bana eziyet gibi gelirken mutfağın kapısında durup köşeye çöküverdim.
Yemek yemek istiyordum ama yemek yapamayacak kadar kabiliyetsizdim.
Oysa kabiliyetsiz ne demekti onu bile bilmiyordum birkaç gün öncesine kadar. Öğretmenimiz kesme ve yapıştırma ödevi vermişti geçen hafta derste, nasıl keseceğimi bilemediğim fon kartonlarını sanırım biraz boşa heba etmiştim; işin içinden çıkamadığımda anneme gitmek gibi bir hata yapmış, ağzımın payını alıp oturmuştum.
Hiçbir işi başarıyla tamamlayamayana denirmiş kabiliyetsiz diye.
''Ne yiyebilirim ki," dedim kendi kendime. "Domates istemiyorum ama."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
7 NEFESTE 1 DÜNYA
General FictionBaşlama tarihi: 3 Ekim 2021 Mavi güllerin yaprakları dökülüyor şimdi, Bıçak koynunda, uyku bağrında Kaçmaya çalıştığın gerçeklerin bilmecesi Bir adım kadar uzağında, nefes gibi vuruyor boynuna. Pençelerini kaldırmış bir karga, Konmuş dalına, bakışla...
