4 Stinet

Dimri i pare

Shtellunga resh te zymta nuk kishin ndermend te largoheshin nga qielli i mbazdites vone e t'i linte yjet te ndriconin si gjithmone, duke lene nje shije edhe me te hidhur dhe te keqe, pervec reve ne zemren e tij. Bora binte pa pushim ne te vogel, duke mos e bere te qarte cfare gjendej para syve te tij te perlotur, qe dukeshin si gure te cmuar, qe rridhnin pa fund. Sa me shume e shikonte ate qe kishte perkrah, aq me keq ndihej. Sikur koha, koha e keqe nuk ishte rreth tyre por brenda tij, ne zemren dhe mendjen e tij. U fut ne mendime duke pare mjedisin perreth. Syte e tij te perlotur shikonin njelloj sikur te kishte mjegull para tyre dhe mund t'a perhumbte veten e tij ne nje pyll te erret dhe te ftohte. Te endej, te endej ne ate pyll pa shpetim, nga krahet e gjere te erresires. Derisa dy drita ti hapnin rruge atij, duke care cdo penges. E vetmja drite qe ai kishte. Qielli siper tyre kishte marr nje ngjyre dritheruese gri te akullt, te perzjer me nje te blu te flohte rrengjethese. Asnjehere qielli nuk kishte te njejten ngjyre, perpiqesh ta krahasosh ate me qiellin e djeshem me te sotmin dhe si do jete neser por eshte e pamundur. Gjithmon gjeje nuanca, thellesi, kuptime te ndryshme me ngjyrat. Kjo nuk nenkuptonte asgje te mire, afer ishte nje stuhi me debore. Disa floke i rane perpara fytyres, nxori doren nga cepi dhe ja rregulloj duke ja vene mbas veshit. E shikone me aq thellesi dhe vemendje sa me raste mjedisi perreth tij zhdukej ose behej i zbeht. Shikonte pemet te vena njera pas tjetres, ishin te zhveshura komplet, dhe deget lekundeshin ngadal. E vetmja zbukurim qe kishin ishte ngrica dhe bora qe ngjanin si kristale, aq te thjeshta por shume te bukura. Shikonte perpara rrugen me shume veshtiresi, sa here pas here ndalonte duke e pare ne fytyre dhe e perqafonte duke e shtrenguar shume pas vetes. Dhe rrinin ashtu per minuta me radhe, cdo hape qe hidhte, mesi i bente. Sepse e dinte qe nuk do ishte aspak e lehte dhe e fundit here. Dicka e shtregonte ne stomak. Ishte aq ftohte, e vetmja ngrohtesi qe ai ndjente ishte dora e saj, qe e kishte shtrenguar nga beli posht xhupit. Pavarsisht shtrengimit ne stomak dhe cdo here qe ai ishte semur ose nuk ndihej mire ajo e bente gjithmon te ndihej me mire. Ndihej aq mire, kur ishte me te. Fryma e tyre e dukshme formonte mozaik aq perfekt perpara fytyrave te tyre, duke ngrohur sadopak hundet e tyre, tani me te kuqerremta. Hapa te pasigurt hidheshin njera pas tjetres, dhe me secilin hape ndaheshin shikime plote trishtim midis tyre, ne sy si xhevahire. Cdo emocion rridhnin brenda tyre si shatervan me burim por pa fund, duke bere nje lemsh te ndjenjave te tyre. Duke krijuar nje lemsh te zjarrt brenda tyre. Nje dore ja kishte hedhur siper ne supe duke bere qe ajo te mbeshteste koken e saj mbi kraharorin e tij. Mund te degjonte rrahjet e zemres. Mjedisi rreth tyre pemet, rruga, bari i paket i thare nga acari, gardh i gjate prej hekuri, gjithcka te zbardhura nga acari, bora, akulli, nga vete ftohtesia dhe ashpersia e dimrit. E bardhe komplet, por ata ndiheshin keq. Ishte nje rruge e qet, ku mund te shetisje beje xhiro shijoje natyren, sikur ishte bere per te qetesur mendjen, shpirtin, fizikun e cdo kujt. Sa e sa here eshte bere ajo rruge, por cdo here ishte kenaqesi me vete.

Dhe endeshin ne ate pylle te mbuluaar komplet nga debora e dimrit. E nje dimri qe per ata do ishte i fundit.

Pershendetje! Quhem Erik, ky eshte fillimi i nje historie qe une po e publikoj per here te pare ne whattpad. Ne cdo pjese do ta pershkruaj duke lene emocionet e mija, sepse dua ta kuptoni dhe te percjell gjithashtu emocionet qe ndjej une. Si ju duk fillimi, ju perqeu? Ju lutem lexojeni, votoni dhe komentoni mendimin tuaj. Shume falemunderit 😄😄