4 Stinet

Nje grimce lumturie

"Duke ecur".

Ata po shikonin njeri-tjetrin, duke u pare per here te fundit ne erresiren e nates, midis te ftohtit te dimrit, ne qiellin e mbytur dhe nen pak hijen e zbehte te henes. Ajo po rrinte te dera e shtepis pak e krusur nga i ftohti, sepse i vetmi person qe e bente te ndihesh e vecante, ee sigurt dhe qe perconte ngrohtesin e tij, te ajo, iku. Perpiqej te ngushellonte veten, por ishte e pamundur. Njeriu i zemres se saj po ikte. Ai duke ecur terthorazi nuk e kishte hequr shikimin prej saj. Nuk donte ta harronte ate. Shikonte ate vajze qe e beri djalin me te lumtur dhe te gezuar ne bote. Ne ate erresiren boshe, shikimi i tyre percante ajrin tashme te bere te erret nga nata duke u ndaluar te njeri-tjetri. Ishin kapur prej shikimit te tyre, dhe here pas here, te dy ata shtrengonin doren pas vetes nga inati dhe trishtimi, sa dhe oksigjeni filloi te mungonte midis qelizave, dhe dy duarte e tyre po fillonin te mpiheshin. Ajo po e veshtronte me sy te embel cdo detaj te tij, duke u perpjekur ti shenonte, dhe ti kujtonte duke i kycur ne mendjen e saj. Ai po e shikonte me vemendje ate qe ishte mbeshtetur te dera jashte shtepis, dhe po rrinte atje. Duke kapur gjithckan e saj, duke riperpunuar te gjitha momentet qe ata kishin kaluar se bashku, dhe duke i kycur ne mendje e tij. Nje shikim te thelle dhe depertus, qe perpiqeshin te canin erresiren dhe te shikonin njeri-tjetrin. Dhe te ushqenin sadopak lumturin e tyre me ate veshtrimin e fundit. Ai ndaloi para nje kthese, ku ishte e vetmja pike ku ata do shikoheshin me. Ja beri me dore, duke e puthur ate. Dhe ajo e beri kete veprim. "Dhe cuditerisht ata e ndjen me te vertete qe erdhi ajo puthje nga lare, nga ai veprim". Dhe buzqeshen, per here te fundit.

Josh.
Do me mari me te vertete shume malli per te.

Barbara.                                                                                                                                                                                Do me mari me te vertete shume malli per ate.

Dhe ai mori kthesen pas nje shikimi shume te gjate midis tyre. Por ai shikim zgjati derisa pemet e fshehen, shtepit e penguan, dhe rruga e largoi ate shikim. Djelli kishte perenduar tashme, dhe nata kishte filluar te zgjaste krahet e saj mbi gjithcka ne te gjithe vendet. Qiellin e kishte humbur ate magnetizmin e ngjyrave qe kishte me pare. Ishin zhdukur ai mega mix, dhe e kishte pushtuar nje e zeze e fikur dhe e ftohte. Ngjyra e zeze, po lundronte ne ajer. Deget e pemeve sikur kishin pushuar se levizuri, sikur donin te tregonin dhe ato friken e tyre. Drita e zbeht e henes ishte e vetmja drite qe ndriconte rrugen, pervec dritave te shtepis dhe te shtyllave ne rruge. Por drita e zbehte e henes i mbyste ato, duke bere rruge vete. Ai eci sa eci, dhe u perhumbe ne mijera mendime. Qe kishin te benin me te, me veten e tij, me te dy ata. U be nje lemsh emocionesh trishtim, gezim, dhimbje, urrejtje, lumturi..... Ndaloj duke u mbeshtetur ne nje shtylle, per te marr sado pak veten. U mbeshtet, dhe po mirte fryme thelle, po mirte fryme thelle per te marr ajer.

Josh.
Nuk me besohet qe nuk do shihemi me. Ajo ishte gjithcka per mua. Une fale asaj ndihesha shume i gezuar dhe i lumtur. Kur flisja me te, ishte gjithcka kur flisja me te. Ajo mbulonte bushllokun tim, e dua shume dhe nuk e di se si do bej pa ate.

Mendimet e tij u nderpren nga nje telefonat. E nxori nga xhepi dhe ishte Gioseppe, ishte nje nga shoket e ngushte fare te grupit qe rrinte ai me mia. Ishte i pari shok qe pati qe ne kopesht, me pas ne vit te pare shkolle te mesme u formu i gjithe grupi.

"Alo?" -U pergjigj ai shkurt dhe ftohte.

"Hej vllacko, cfare po ben?"

"Sa u ndam."

"Ohhh, me vjen keq."

"E di, por nuk ke cfare ben...

"Shiko pak me shume mundesi ti nuk do vish me ne, por ne te gjithe donim thjeshte te lajmeroni, qe keshtu mbase dhe ti e humbje pak mendjen.