4 Stinet

Si i vdekur

Ai u largua nga ajo duke e lene pas ate nuk e ktheu me koken si do ta kthente gjithmon, si e bente gjithmone...por kete efekt ka dhimbja. E la mbrapa ate e paafte te levizte, sepse ai e beri qe ajo te pendohej rend per ato qe kishte bere te pendohej menjehere, dhe e kuptoi se si reagoi ai dhe degjoj se si ishte ndjer ai...dhe kjo ishte dhimbja e saj me e madhe qe e largoi ate dhe e kishte vete fajin. Por nese ajo po vuante po ai cfare po perjetonte? Ai po ndihej akoma dhe me keq, sepse ajo keshtu e beri te ndihej.

"Si mund te ma bej ajo kete gje mua? Si ka mundesi?"

Pas ketyre fjaleve, u degjua perplasja e deres se dhomes.

Barbara.
Ai tha qe une e kam ber te jete si i vdekur, te degjuara keto fjale me nderpren gjithe fuqin per te ikur drejte atij dhe ta ndaloj...cfare te bej? E kam vete fajin per kete qe sapo ndodhi.

Ajo doli nga mendimet, sepse degjoj disa zera qe po e therrinsnin......

Mbarbara...Barbara...

Pasi perplasi deren vajti perpara krevatit ndenji disa sekonda ne kembe, dhe e leshoi veten si nje flet perpara tij...u perplas duke ndjer butesin qe u be njesh me trupin nga nga rendesa e hedhjes.

"Nuk me besohet, nuk me besohet qe ajo me beri qe une te prejetoja...keto qe po ndjej tani."

Zyti koken ne jastek, dhe po filloj te prekej...dhoma ishte gjysem pothuajse e gjitha e erret nuk e ndezi driten. La qe erresira te hapte krahet ne te 4-ta muret e dhomes, duke lene efektin e saj qetsuese te binte mbi te...por as vetmia nuk po bente pune ishte shume i shqetesuar si emocionalisht ashtu dhe shpirterisht. Dritaret ishin gjysem te hapura per te hyre ajri i fresket dhe nga fladi perdet valviteshin leht, ai u kthye nga ana tjeter me fytyre nga tavani...por lotet nuk i kishin pushuar.

Josh.
A e kisha imagjinuar ndonjehere, qe do perfundoja keshtu qe do ndihesha keshtu? Jo aspak, isha si i vdekur dhe ashtu ndihesha. Si ka mundesi qe nje person dhe sidomos ai i zemres te te bej te ndihesh keshtu, kisha vendosur barrjera me iden se do ishim si me pare. Por jo ajo me nje fjale i krisi ato, duke bere qe une te ndihesha keq si asnjehere me pare. Thjesht po kujtoja se cfare kemi kaluar se bashku te gjitha sikur kishin ndodhur para ca ditesh, dhe mallkoj veten time qe shpresa ishte ajo qe me vrau. Po shikoja tavanin e dhomes sime por me shume mergull, ishin lotet e shumte ata qe nuk me linin te shikoja qarte. Si nuk i erdhi keq per mua, qe ma beri keshtu? Qe une per te jepja shpirtin, nese me thoshin jepe shpirtin tend ne shkembim te jetes se saj do ta jepja. Sepse ajo sa do qaj per mua per nje fare kohe, dhe do kujtohet per mua me vite dhe mbase nuk do me harroj dot gjate gjithe jetes. Por une thjeshte nuk jetoja dot pa ate vetem ideja qe nuk do ta shikoja me, do me vriste aq shume sa nje dite zemra do me pushonte. Dhe mbase keshtu, do takoheshim duke u bashkuar ne nje jete tjeter...

Vendosi duart mbi kraharor dhe po i shtrengonte, duke bere qe bluza rrudhosej komplet...duke dale fundi i barkut dhe katriret e tij te dukshem.

"Pavarsisht se me lendoi si asnje me pare, me beri te ndihem keq...me beri te prejetoj keto qe po ndjej tani. Pavarsisht gjithckaje akoma vazhdoj te mendoj per te, por ajo duhet ta kuptoj se sa po vuaj une...duhet ta kuptoj qe une ate nuk e kam harruar. Duhet te kuptoj dhimbjen time, dhe gabimin e saj."

Barbara...Barbara...

"Erdhet?"

"Lo erdhem, po Joshi ku eshte iku menjehere pas teje per te ardhur tek ty?"

"Joshi...une..."

Te gjithe nuk po e kuptonin, por e kishin iden se cfare kishte ndodhur.

Vale:mos me thuaj qe u zute?

Barbara:"ajo tundi koken" po u zume, dhe faji eshte vetem i imi.

Bastien:ku eshte Joshi tani?

"Une e bera qe ai te ndihej si asnjehere me pare nuk doja, nuk doja qe te ndohte keshtu...pasi u zume vajti ne dhomen e tij."