4 Stinet

Aprovimi, si i vdekur

Pas 5 javesh...
A e kisha imagjinuar ndonjhere, qe do perfundoja keshtu qe do ndihesha keshtu? Jo aspak, isha si i vdekur dhe ashtu ndihesha. Si ka mundesi qe nje person dhe sidomos ai i zemres te te bej te ndihesh keshtu, kisha vendosur barrjera me iden se do ishim si me pare. Por jo ajo me nje fjale i krisi ato, duke bere qe une te ndihesha keq si asnjhere me pare. Thjesht po kujtoja se cfare kemi kaluar se bashku te gjitha sikur kishin ndodhur para ca ditesh, dhe mallkoj veten time qe shpresa ishte ajo qe me vrahu. Po shikoja tavanin e dhomes sime por me shume mergull, ishin lotet e shumte ata qe nuk me linin te shikoja qarte. Si nuk i erdhi keq per mua, qe ma beri keshtu? Qe une per te jepja shpirtin, nese me thoshin jepe shpirtin tend ne shkembim te jetes se saj do ta jepja. Sepse ajo sa do qaj per mua per nje fare kohe, dhe do kujtohet per mua me vite dhe mbase nuk do me harroj dot gjate gjithe jetes. Por une thjeshte nuk jetoja dot pa ate vetem ideja qe nuk do ta shikoja me, do me vriste aq shume sa nje dite zemra do me pushonte. Dhe mbase keshtu, do takoheshim duke u bashkuar ne nje jete tjeter.......

Ai u largua nga ajo duke e lene ate vetem atje, po e veshtronte si e paafte qe te fliste duke e pare ate te largohej akoma dhe me shume nga ajo. Me nje dore drejte atij, e c'kuptim ka ajo dore tani? Asnje.....asnje kuptim nuk e mbertheu me duarte e saj kur e kishte mundesin mundesin qe ja dha ai, por tani qe u largua. Muskujt dhe mendja kishin ngrire ne vend dhe jo nga i ftohti qe po bente jashte, por nga gabimi qe beri ajo. Ajo ndjehu dicka nje dhimbje por e ndryshme, te vetmin qe jeten e saj ja plotesonte duke rrezatuar mbi te e largoi. Dhe tani ju be nje vend i ftoht dhe bosh, dhe pamjes qe ai po ikte nga ajo. E veshtroi derisa ai hipi ne makinen qe gjendej ne kthese, i dha gaze derisa u zhduk ne horizont.
Ai ate lotin ku shkaktarja ishte ajo nuk e fshihu, por e la te ftohtin t'ia thante siper lekures se fytyres. Syte e tij ishin erresuar nga gjendja emocionale dhe nga bardhesia e debores i vinin akoma dhe me shume ne pah ngjyren e tij te vecant dhe lotet i jepnin nje shkelim. Nje smerald i afte te ndryshonte ngjyre te zbardhej duke u zbehur, te erresohej, te shkelqente, te ndriconte ne driten me te zbehte dhe ne erresiren me te erret. Po kafshonte buzet e tij te plota nga brenda, deri me ate fare pike sa po ndiente dhe shijen e hekurt te gjakut. Shtremberoj pak fytyren nga ajo dhimbje disi therese, dhe ne ate moment ju kujtuan rastet dhe momentet ku ajo e kishte kafshuar.

"Nuk dua te mendoj per ty, largohu."

A e pyeten mendimet qe mos te mendonte me per ate ne ato caste? Jo sigurisht qe jo, e kur pyesin ndonjehere ato. Sa vinin dhe beheshin ujvara me te medha, aq sa ai detyroi te ndalonte makinen. Ndaloj makinen vendosi gishtat midis fjokeve dhe mbeshteti koken te timoni, dhe filloj te prekej.

" Si ka mundesi qe ajo mua me beri vetem fjale tani? A ka harruar ajo se sa shume e kam dashur une ate dhe se sa shume e dua akoma? A e ka iden ajo se si po ndihem une tani? Se sa po vuaj, e imagjinon ajo? Plotesimin qe une doja nga ajo, ma kthehu duke e zgjeruar akoma dhe me shume ate. Doja vetem nje gje nga ajo vetem nje gje, dashurin e saj dhe te me donte asgje me teper. Por une me sa duket kerkoj shume, jam vecse nje idiot.

Pasi ndeni per nje fare kohe te shkurter ne ate gjendje, me ne fund vendosi te ikte. U pa ne pasqyren qe gjendej perpara paralel me te, dhe pa syte qe i ishin fryre pak. Makinen nuk e kishte fikur thjesht kishte ndaluar, per shkak te te ftohtit qe bente jashte. E pershkruajti rrugen per ne shtepi, i zhytur ne mendime i perhumbur ne ndjenja dhe me dhimbje ne shpirt dhe ne zemer sepse ajo keshtu e kishte bere te ndihej.

...

E pa.....e pa se si largohej nga ajo ishte hera e pare qe ai e bente, dhe shkaktarja ishte vetem ajo.

Josh.
E pashe ate lotin qe i doli dhe ato fuqite qe kisha per ti thene ato fjale, mu iken menjehere. Sepse e kuptova qe une isha shkaktarja dhe kesaj radhe nuk ishte lot gezimi ose trishtimi, por dhimbjeje. Ai tashme humbi ne horizont, ndersa une po prisja akoma ardhjen e tij pavarsisht e dija qe ai nuk do kthehej me. Kesaj radhe ai nuk erdhi drejte meje duke me shtrenguar ne trupin e tij te formuar duke me mbytur me puthje me buzet e tij te plota, por u largua me nje dhimbje ne qenjen e tij qe ja shkaktova une......Doja ti thoja me fal dhe qe e dua akoma, por as per kete nuk jam e afte.