4 Stinet

Puna, stilimet

Gjithe magjia e qiellit po binin mbi ata, ato ngjyrat po fuqizonin me me shume nuanca te tjera rrezatimin ku shikimi i tyre mberrinte.

...Ret e dendura kishin marr flake.
Qielli ishte fikur, midis se zezes se paster dhe freskuese.
Deti ishte mbytur ne vete erresiren e tij, ne ngjyren e thelluar...

Ata po ndiheshin fizikisht dhe shpirterisht te relaksuar dhe plote adrelnalin, a e kishin imagjinuar qe do ndiheshin keshtu? Jo. A e kishin imagjinuar qe do beheshin ata kaq te ngusht? Jo. Njeriun dhe ndjenjat e tij, jane aq te bashkuara, po dhe aq te cuditeshme sa nuk i ndan dot. Degjonin zhurmen e dallgeve qe perplaseshin lehte posht kembeve te tyre, kembet i kishin te varura posht dhe ndjenin eren qe i perkedhelte. Aty mund te kishin 30 minuta dhe nuk kishin ndermend te iknin, ndiheshin aq mire. Ne ajer po fillonte pak e nga pak te theksohej lundrimi qe nata bente, duke bere keshtu qe njerzit te shijonin qetesin dhe te heqin sadopak streset qe trupi ka thithur gjate dites. Degjoheshin zerat tere energji te secilit prej tyre, benin nga cdo lloj muhabeti qe hapej. E zgjeronin duke e pasuar dhe me te qeshurat e ngjitura, qe kalonte nga njeri te tjetri. Kishin gjithe diten qe po kenaqeshin, qeshnin, luanin dhe tani po e ndjenin ate pak lodhjen kur rane ne qetesi duke u shtrir aty. Po te kishin vazhduar me aktivitete edhe nuk do ta ndjenin, por kur trupi bie ne qetesi fillon ta ndjej.

**********

Nata kishte arritur me ne fund, dhe doln xixellonjat e perjeteshme qe ndricojn cdo here qe behet nate. Yjet ishin yjet ata qe e shtonin magjin e nates, duke e pikturuar ate me mijera drita qe sa me shume i shikoje aq me shume mahniteshe. Dhe rrezet e diellit...ato te fundit u zhduken duke ja lene vend erresires freskuese te nates. Dielli pas ndriximit gjithe diten, pushoi duke u ulur mbi det dhe zhdukur pas tij. Ata nuk kishin ikur akoma qe aty, po shijonin pamjen unike qe natyra te dhuron pa asnje gje ne kembim, njerzit po fillonin te shtoheshin. Disa ne rruge duke bere ecje ose vrap te lire, disa neper lokale, disa te tjere neper shtepi duke shijuar momentet se bashku duke pare filma ose dhe duke qendruar afer bashke ose disa te tjere akoma kishin ndezur zjarre dhe po rrinin anes detit. Te gjitha keto pamjet kishin karekteristikat, emocionet e tyre, dhe kur i hidhje syte ne horizont dhe i shikoje njekohesisht qe po ndodhnin karikoheshe me nje energji pozitive. Dhe me nje deshire, qe dhe ti te perfshiheshe ne keto. Sepse momentet e bukura jane ato qe e bejn jeten me te bukur, dhe gjithashtu te shtyjn ti shijosh deri ne fund sepse vetem nje jete eshte. Kishin koken lart qe te 12-te dhe po shikonin qiellin...qiellin apo le te themi magjine qe me te cilen natyra po luante atje lart, yjet kush shkelqente me pak dhe kush shkelqente me shume. Por pikerisht ky kontrasti e ben qiellin ai qe eshte, e zeza e theksuar dhe ne disa vende bluja e renduar ishte sfondi i atij momenti. Apsolutja ishte hena dhe drita e saj e argjent kaq e paster me njolla te grita siper saj, dhe ndihmesit ishin ata mijera yjet.

Kishin ndenjur disa minuta ne qetesi, por ishte e pamundur qe ata mos te flisnin ose te rrinin gjate pa folur ne qetesi. Sepse kur je me personat qe ti do dhe qe kenaqesh pa fund, eshte e pa mundur te shikosh monotoni. Sepse ne fund te fundit asnjeri nuk e do monotonin, por do cdo gje qe te ben te ndihesh mire. Ai nxori telefonin nga xhepi, dhe pa oren.

Josh:"ora" wow  ora...paska vajtur vone dhe ora eshte 23:59. Per nje minut kapim mesnaten, si thoni te ikim tani? Sepse ne fund te fundit ne do takohemi neser prap eshte shume e sigurt kjo gje, dhe besoj qe dhe ju e ndieni pak lodhjen ne trupin tuaj.

Te gjithe rand dakort, sepse ate qe tha ai ishte e vertete. Do takoheshin prap neser dhe cdo dite pas saj, dhe pas atyre qe kaluan sot trupi i tyre kishte nevoje per pak pushin dhe qetesi duke u shtrir dhe fjetur gjum. U ngriten nuk kishin me shume deshire per kete gje, por u ngriten. U pershendeten, kur po benin hapat e para:

Denjiel:po ju?

Lauijan:dhe ju ketej e keni shtepin tuaj?

Ndaluan te gjithe, dhe...