Ripublikimi 3. 20. 2018 8:50 PM
Yjet jane gjithmone deshmitar te dy personave, cdo grimce dashurie qe lind ngrihet ne qiell dhe ndricojn pergjithmon si yje.
Nese nje trup kur preket dhe ndjen elektricitetin nese syte shendrijn kur e shikojn...
Mjedisi i qete tashme filloi serish te pushtohet embelsisht nga bora qe po binte. Binte me te bute, dhe perkedhelte cdo gje qe ishte posht saj. Kristale te vogla ngrice po fluturonin ne ajerin e ftohte te dimrit. Ne stolat rruges grimcat e bores mbeshteteshin duke rreshkitur nga derrasa ne derras derisa binin posht ne toke, shtyllat i ledhatonte, barerat e thata nga i ftohti i mbulonte sadopak. Deget e pemeve ishin ne levizje te ngadalt, duke kapur ato gricmat e vogla, e duke luajtur me to. Duket sikur donin te thonin qe dhe ne duam te luajm si te gjithe. Pemet e atij parku ishin ne harmoni si me njera-tjetren si dhe me mjedisin vete. Dhe jo si disa peme ne vende te tjera qe kane hijen e rende, perkundrazi keto peme e benin akoma me terheqes dhe me te bukur kete park. Pozicioni i pemeve, qe imagjinata qe nuk ka limit e njerzve i benin me forma me te qarta duke luajtur dhe kenaqur me to. Rruga posht kembeve te tyre filloj serish te ushqehej me bore. Ajo rruge...ajo rruge, nuk ishte si rruget e tjera ishte e vecante. Sa e sa kujtime mban ne vetevete, sa e sa momente te bukura kane kaluar njerzit aty me te. Vetem te kishte mundesin te fliste, do tregonte nga historit me te fuqishme deri te ato me te dhimbshmet, sepseper shkak te jetes te gjitha historite nuk perfundojn sic duhen. Qielli ishte shkaketari i kesaj lufte te mrekullueshme me bore qe e donin te gjithe. Dielli donte dhe pak te perendonte. Ne qielli u shtuan dhe disa ngjyra, ngjyra te cilat e benin me magnetik ate. Qiellin e pushtoi nje lejla therese, kuqe e zjarrt, dhe portokalli e renduar. U ben nje mega mix i ngjyrave, te gjalla dhe te pazvendesueshme te natyres. Nje pamje paralizuese. Majat e flokeve iu ishin mbushur pak me bore.
Josh. Si ka mundesi qe ajo eshte kaq e mire, kjo vajze qe eshte me mua tani qe me zgjodhi mua me dore ne zemer.
Barbara. Si ka mundesi qe ai eshte kaq i mire, ra ne dashuri pikerisht me mua, dhe qe me dedikon kohen e tij.
Ishin aq te perhumbur midis buzeve te njeri-tjetrit sa nuk po e vinin re qe kishte filluar bora. Disa fije floku qe ajo kishte perpara, ai ja mori duke ja vene komplet mbrapa kurrizit, dhe po luante me to duke futur gishtat midis flokeve. Ajo e kishte mberthyer ate me duar rreth belit, ne ato momente ishin perhumbur ne gjithckan e tyre. U perkulen te dy pak, sa i doli te dyve qafa nga shalli qe kishin rreth saj. Dy fije bore i ran dhe i rreshkiti duke depertuar pak brenda, dhe ata u drodhen te dy duke u permendur. Ndenjen ashtu per nje moment duke marr fryme pak me vrull.
Dhe ai foli:
"Paska filluar bora, nuk e paskemi vene re."
"Dhe une nuk e vura re, ishim teper te perhumbur hahaha."
"Po shume e vertete hahaha."
"Dhe filluan te qeshnin pak".
"Shiko." -I tha ajo.
"Cfare shpirt?"
"Dhe pak do perendoj djelli, u be pak vone."
"Do doja qe dielli mos te perendonte sot."
"Dhe une doja shume, por eshte e pamundur."
"Fatkeqsisht po."
U ndjen keq te dy.Shikimet e tyre u perplasen te shikimi i njeri-tjetrit ne nje pike. Po shikoheshin me vemendje dhe me nje shikim shume depertus dhe te thelle.
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Ne ato momente sikur ndaloj gjithcka rreth tyre dhe boren qe po binte, nga ai shikim. Mori duart e saj me te tijat dhe i vendosi perpara te dyve. Dhe i tha:
"Vertete kjo do jete nata e fundit qe ne do shihemi? Vertete kjo do jete nata e fundit ku ne do shihemi, prekemi, kur do qeshim, gezohemi, kur do bejm shaka etj? Por me e rendesishmja eshte vertete kjo do jete nata e fundit qe ne do shikojm njeri-tjetrin? Te lutem pse nuk iken neser dua te shikoj dhe neser te pakten?
Ajo u ndihe me te vertete shume keq ndjehu si nje zbrazetir nga trishtimi dhe e perqafoj shume forte. Dhe ai u ndije shume keq, dhe ju duke sikur u krijua nje lemsh ne fyt. Te dy nuk e donin kete situate, te dy nuk po duronin dot me, te dy ishin te trishtuar dhe te derrmuar, por duhet ta pranonin, pavarsisht se ata nuk donin ta pranonin kete aspak. Ajo filloj te qante dhe ai u prek. Dhe i tha:
"Te lutem mos mi kujto, fatkeqesisht po, dhe ti e di qe eshte e pamundur qe te nisem neser vone, do nisem shpejt neser ne mengjes."
"Nuk kemi cfare bejm, apo jo?"
"Po, nuk kemi cfare bejm."
"Une nuk dua ta theme por, bejm mire qe te ikim se dhe ti do behesh vone.
Levizen qe aty, perkrah njeri-tjetrit.
Gjate rruges.
"I takove te gjithe, grupin tone, klasen tone, ata qe njihnim?"
"Po i takova qe te gjithe ne mengjes. Per arsye se dua qe te rrija me ty gjithe mbasditen."
"Te dua shume."
"Dhe une te dua shume."
Ndenjen te perqafuar, derisa u afruhan ne shtepin e saj.
"Po tani? -Pyeti ajo e trishtuar.
"Nuk dua."
"As une nuk dua."
"Por jemi te detyruar apo jo?"
"Po jemi te detyruar."
"A mund te puthemi per te fundit here?"
"Sigurisht qe po."
"Cfare pyetje bej dhe une, sigurisht qe mund te puthemi hah...aha."
"Po pra hah...aha." -Qeshen duke mermeritur...as fuqi nuk kishin...
"Dhe filluan te qeshnin pak".
U afrua para saj, e mbeshteti pas murit, u afruan dhe me shume dhe u puthen. Te dy nga syte e tyre dolen lot. Kaluan minutat duke u puthur, dhe pastaj u shkeputen. E la te dera e shtepis dhe ajo po rrinte jashte, ajo po e veshtronte derisa ai mos te dukej me.
"Ika une shpirt, te dua shume zemer."
"Zemer dhe une te dua shume, shpirt."
Dhe i buzeqeshen njeri-tjetrit per here te fundit.
Josh. E ka buzeqeshjen kaq te bukur dhe te embel.
Barbara. E ka buzeqeshjen kaq te bukur dhe te embel.
Dhe ai filloj te largohej. Ajo e veshtroi sa e veshtroi. Ndjehu dicka brenda vetes, qe nuk po e mbante dot. Derisa...
Barbara. Nuk po duroj dot me.
Dhe po vapronte drejte tij. Mberriti dhe u hodhe ne qafe dhe e perqafoji forte.
"Te dua, te dua, te dua shume shume shume, dhe nuk do te harroj kurren e kurres."
Ai u kthye para, e perqafoji dhe ai forte duke e shtrenguar pas vetes. Dhe i tha:
"Dhe une ty nuk do te harroj kurren e kurres, dhe do te dua sa dhe perjetesia nuk do mjaftonte."
"Dhe une ty, perjetesia dhe gjithesia."
"Te dy bashke."
"Te dy bashke."
"Te dy bashke pergjithmone."
"Te dy bashke pergjithmone."
Perseriten fjalet duke ndenjur ashtu te perqafuar forte dhe u puthen."
"Nuk me ben goja ta theme, nuk dua ta theme. Por duhet te ikesh se u be vone ok.
"Ok." -U pergjigj thjeshte.
U shkeputen, duke pare njeri-tjetrin dersa te zhdukeshin dhe mos ta shikonin dot me nga rruget, shtepit, pemet..... Ishte nata e fundit.
Hello! Te pjesa nga fillimi qe flitej per shikimin dhe qe vendosa foto, ne fakt doja te gjeja nje gif kerkova aq shume sa ne fund nuk e gjeta nje te pershtatshem. Ndonjehere dilnin gjera komplet palidhje dhe te ndryshme. Dhe shpresoj t'iu pelqej pjesa.
