Skilled✔

HOOFDSTUK 2

"Dus, wat is er aan de hand?"

Rowan ziet er ongemakkelijk uit op de bosbodem. Hij zou nu waarschijnlijk veel liever in zijn woestijn zijn. Ik ben er een paar keer geweest, maar ik haat het nog meer dan dat hij mijn bos haat. Ik vind de openheid onbehagelijk, je kunt je nergens verbergen en je hebt dus ook totaal geen privacy. Ook het klimaat staat me niet aan; het is veel te droog en warm.

Mijn bos daarintegen is de perfecte mix tussen warm en koud en soms regent het, maar dat is warme fijne regen en je bent in een mum van tijd weer droog. De bomen en struiken bieden prettige schuilplaatsen om even uit te rusten, ookal worden de doden niet moe en alles ziet er ook zo mooi uit, er zijn misschien niet veel bloemen, maar al het groen is een helder fris groen dat lijkt te schijnen en de bloemen die er zijn komen in allerlei schitterende kleuren en vormen.

Het is net een sprookje, als ik niet dood zou zijn dan.

Rowan schraapt zijn keel en begint zijn verhaal: "Er is iets aan de hand, maar ik weet niet echt hoe ik het moet verwoorden." mijn wenkbrauwen schieten verrast omhoog. Rowan is normaal altijd welbespraakt. "Ik ben de laatste tijd nogal... rusteloos, soort van. Ik heb het gevoel dat er continu een soort onzichtbare hand aan me trekt, maar niet naar een duidelijke richting of met een duidelijk doel."

Ik probeer me zijn situatie voor te stellen en dat gaat verrassend makkelijk. Ik verbaas me over het het gevoel van herkenning dat me overspoelt. Dit heb ik ook realiseer ik me met een schok, alleen bij mij manifesteert het zich in een agressieve wervelstorm.

Voordat ik mijn openbaring vertel laat ik Rowan eerst zijn verhaal vervolgen en ik merk dat sommige kenmerken hetzelfde zijn, maar anderen niet. Dat komt waarschijnlijk omdat we verschillend zijn, uniek. De een is goed in dit en de ander in dat.

Rowan heeft geen boze wervelstorm, maar donderwolken waar soms opeens een bliksemschicht uit schiet in de vorm van haat en verlangen naar wraak. Het beangstigt mij, maar ik besef maar al te goed dat mijn storm even erg of misschien zelfs wel erger is, want mijn haat is altijd aan het oppervlak, bij Rowan is het iets dat diep weg word gestopt, maar soms steekt het zijn kop naar buiten en dan zijn de rapen flink gaar.

Wanneer hij klaar is met het uitleggen van dit vreemde gevoel, dat ook ik ervaar. Geef ik dat toe: "Ik begrijp wat je volledig, meer dan je denkt, want ik heb het ook. In een iets andere vorm wellicht, maar dat is niet aan de orde. Weet jij waardoor dit komt?" Ik probeer niet als een klein kind over te komen, maar ik weet eigenlijk niet of het gebruik van moeilijke woorden me nou echt daarmee helpt of dat ik nu niet alleen een klein kind lijk, maar ook een betweter.

"Dat we het beiden hebben betekent dat de situatie ernstiger is dan verwacht en nee, dat weet ik niet, maar ik hoop dat jij me kunt helpen met het vinden naar de oorzaak en de oplossing, want doden horen te rusten, niet te verbitteren." Vastberadenheid staat in zijn ogen.

Met één blik in zijn gouden ogen heb ik mijn antwoord al klaar. Ik stem in.

565 woorden

Ik had perongeluk dit hoofdstuk al gepubliceerd terwijl het nog niet af was, dus sorry voor de verwarring.

Wat vinden jullie tot nu toe van de serie?

Sorry dat ik een dag te laat was trouwens.

Votefollowshareviewcommentreadinglist?

Grts Eef