Skilled✔

HOOFDSTUK 27

Gespannen stilte heerst wanneer Rowan​ mijn handen pakt om ons weer terug te sturen naar het heden. Het enige dat je hoort is het gezang van onze vijanden.

Als ik me niet vergis, is het niet de eerste keer dat ze zo'n spreuk uitvoeren. Om te doen wat zij willen doen, de rustplaatsen overnemen, is er meer dan één spreuk nodig. Het is een lang proces dat in verschillende stukken moet worden verdeeld. Ik denk dat dit nog niet de eindspreuk is, maar het is duidelijk dat ze voortgang boeken.

Ik ontmoet Rowan's bijzondere ogen en ik houd zijn blik vast tot we weer terug zijn in onze tijd en zijn rustplaats. Zijn ogen staan vol zorgen en sluimerende schaduwen en ik heb wel zo'n vermoeden waardoor dat komt.

Zodra we ons oogcontact verbreken, zak ik neer op de zanderige bodem. Rowan volgt. Om het ons wat comfortabeler te maken, verschijnen er twee platte rotsen uit het zand, gemaakt door Rowan. Dankbaar ga ik er op zitten. 

Als Rowan ook is gesetteld begint hij met praten: "Ik denk dat we nu allebei wel door hebben wat ze van plan zijn: de rustplaatsen overnemen en zo dus ook de geesten van de kinderen, onze vrienden." Ernstig knik ik; ik begrijp nu eindelijk hun plan en ik ben er zeker niet blij mee. Met droevige ogen en een vastberaden blik vervolgt hij zijn verhaal: "Ik heb van de gehele spreuk een soort herinnering gemaakt, maar niet zomaar één. Deze herinnering zal ik nooit vergeten en ik zal alle details nog weten net als de dingen die ze zeiden, woord voor woord. Hiermee kunnen we dieper kijken naar wat ze precies aan het doen zijn en wat ze willen bereiken en misschien, héél misschien, vinden we wel een manier om hen tegen te houden. Onze kansen zijn daarbij een beetje groter dan normaal, want hun spreuk zorgt er wel voor dat de geesten vrijer zijn in hun doen en laten in het land van de levenden. We moeten wel snel zijn, want ik heb geen idee wanneer dit visioen zich afspeelt, maar ik weet wel dat het volgende deel van de spreuk waarschijnlijk ook het laatste deel zou zijn geweest."

Als Rowan nog zou ademen zou hij waarschijnlijk buiten adem zijn van zijn laaaange verhaal.

Zijn woorden verklaren wel zijn diepe concentratie en ik realiseer me dat ik ook voor hem een aantal dingen kan ophelderen: "Het visioen speelde zich af in de winter, er lag sneeuw op de grond buiten en ik weet ook waar het visioen zich afspeelde: vlak bij een oud begaafden dorp. Het was verlaten, maar ik denk dat we het misschien nog wel kunnen terugvinden. hun schuilplaats is daar ook, maar zij konden de spreuk niet daar uitvoeren, want één van de lege gebouwen was een tempel die te veel goede energie uitstraalde."

Hij luistert geconcentreerd naar mijn bevindingen en ik ben blij dat ik deze keer niet nutteloos ben geweest.

Als ik klaar ben, verschijnt er weer zo'n diep-in-gedachten-blik op Rowan zijn gezicht, "We weten waar ze zijn, we weten wat ze willen en we weten dat we ze moeten uitschakelen, maar hoe?"

"Misschien kunnen we de raad op een of andere manier waarschuwen," zeg ik behulpzaam, "zij kunnen hen dan opsporen en uitschakelen."

Rowan antwoordt niet. Meestal heeft dat niets goeds te betekenen. Hij staat met zijn rug naar me toe gedraaid en staart in de verte. De stilte heerst weer eens tussen ons.

Na wat voelt als minuten draait hij zich om. Zijn gezicht voorspelt niet veel goeds en zijn woorden bevestigen dat, "Vera en Valon zijn niet dom; zij zullen hun schuilplaats goed hebben beschermd. De raad zal hierdoor  misschien te lang moeten zoeken en te laat zijn, en als ze er al komen dan zullen ze tegen worden gehouden door agressieve bescherming. Wij zijn hun enige hoop en ik denk dat je wel weet wat we zullen moeten doen: we zullen ze moeten doden."

Het is misschien erg, maar ik wil mijn wraak. Voor mijzelf en voor mijn ouders. Ik voel geen aarzeling.

683 woorden

Hoi, weer eens te laat, dus daarom iets langer.

Grts EEF

VOTE ⭐ STEM
COMMENT 🗨 REAGEER
FOLLOW 👥 VOLG
SHARE 🗣 DEEL
READINGLIST ✍ LEESLIJST