Skilled✔

HOOFDSTUK 18

Het zijn leugens leugens! Allemaal leugens! Al zijn gedachten wijzen hierop!

Ik hoop dat het werkt.

Dit is een fantastische kans, die mogen we niet voorbij laten glippen.

Dit zou wel eens de sleutel kunnen zijn tot de overwinning.

Wij hebben dit zo goed gepland. Het mag niet fout gaan! Ze moet het geloven!

Hij heeft gelogen. Zeer overtuigend, maar het was dus een script. Vera's gespeelde irritatie en misschien zelfs.. misschien leven mijn ouders zelfs nog, misschien was zelfs dat een leugen. Hoop welt op in mijn borst. Ik probeer het terug te dringen, de kans is nihil en ik heb het met mijn ogen gezien: hun moord.

Een steen wordt op mijn hart geslagen wanneer ik mij herinner wat Aya ooit zij in de klas: "Woorden kunnen leugens zijn, maar herinneringen niet." Ze zijn dus wel.. dood. Maar ik heb mijn waarheid nu: ze zijn dood voor een doel dat nog niet helemaal duidelijk is, maar het zijn mijn ouders en de bitterheid die in mijn hart kolkt verdubbeld en vermenigvuldigd zich. Ik heb medelijden met de eerste persoon waar ik dit op los kan laten. Ik hoop dat het op hen is, maar de wetten van mijn geestelijke vertoning hebben grenzen, dus ik weet niet of ik nog lang in deze herinnering kan blijven of dat Vera en Valon mij nog lang kunnen zien, want ik weet dat dat betekent dat mijn kracht sterker is dan als dat niet zo zou zijn geweest, want ik ben daardoor meer solide en dus krachtiger.

Ik voel iets aan me trekken; ik moet terug. Er komen steeds kleine rukjes tot de laatste harde en ik heb het gevoel dat ik val tot ik weer terecht kom in mijn eigen geest. Mijn zintuigen verscherpen langzaam weer, maar wat ik zie is niet zo heel optimistisch: Vera kijkt me briesend aan; ze heeft me door. Zij heeft mij weggehaald uit het hoofd van haar partner. Ik kan nu toch niet meer doen alsof ik van niets weet, dus ik schreeuw: "Waarom hebben jullie ze vermoord!" Mijn woede en haat schemeren door in mijn stem en ik doe niets om het te verbergen.

Vreemd genoeg glimlacht Vera. Ze doet het heel snel en ik weet niet meer zeker of ik het echt zag, maar haar volgende woorden leggen het uit. "Het was de bedoeling dat je in een zeer emotionele staat kwam en zo te horen lukt dat ook op deze manier." Valon begint het te dagen dat ik in zijn hoofd zat en hij kijkt me vernietigend aan, maar hij glimlacht wel, een sadistische gestoorde glimlach, alleen hij verbergt zijn tevredenheid niet.

Op een vreemde manier frustreert me dat nog meer dan het feit dat ik niet in staat ben ze aan te vliegen. Ik ben zelfs niet in staat te bewegen. Hij glimlacht terwijl hij net twee onschuldige levens heeft genomen alleen maar om me aan het janken te brengen! Ergens ver in mijn achterhoofd denk ik: eigenlijk is het al langer geleden dat hij het heeft gedaan. Ik focus me snel weer op de situatie. Stomme afleidende gedachten!

Mijn frustratie richt zich nu zelfs op mezelf en ze groeit. Maar dan denk ik aan hun doel: een zeer emotionele staat creëren. Dat is precies wat ik nu zelf aan het doen ben. Ik dwing mezelf rustig te worden en ik gebruik nog wat van het element geest om een kalme mist over mijn gedachten te plaatsen. Nu ik weer gekalmeerd ben beginnen de vragen zich weer op te stapelen. Waarom willen ze me in een emotionele staat krijgen? Hoe hebben ze dit hele scenario uitgestippeld? Hoe wisten ze dat ik hier zou zijn.

"Nou, sommige geestbeoefenaars hebben de kracht om dingen te zien in de toekomst. Ik kon jou zien terwijl je als geest je ouders bezocht. Zij zouden leven en jij zou stilletjes afscheid nemen. Ook al waren jouw ouders niet eens op de hoogte gebracht van jouw dood. We konden wel voorspellen dat je de herinnering zou opzoeken en ons hier tegen zou komen." Vera doet haar zegje met weer zo'n geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. De Bits heeft mijn gedachtenleesidee gestolen! Door de kalme deken word ik niet heel boos. Gelukkig maar.

Mijn tweede vraag kan ik nu zelf wel uitvogelen, maar de eerste vraag blijft een mysterie. Ze hebben hier zoveel werk in gestoken, maar voor wat?

Ik voel weer een ruk. Hard deze keer. Ik word teruggetrokken naar het heden, maar ik blijf me vasthouden aan deze herinnering; dit gesprek is nog niet klaar! Maar de wetten van de tijd werken tegen. Zij vinden dat ik hier lang genoeg ben geweest. Op een gegeven moment word er niet meer aan mij getrokken. Ik zit in een soort tussentijd. Niet het heden of het verleden. Ik zie de kamer van het heden met de lijken die al beginnen te ontbinden en het gestolde bloed, maar ik zie ook de kamer met Vera en Valon.

En ik hoor hun. Ze knipperen met hun ogen en speuren de ruimte af op zoek naar mij, maar ze zien me niet en ik hoor Valon een gefrustreerde zucht slaken. "Ons plan is gefaald! Het was een geweldige kans! We konden haar zelfs zien! Blijkbaar is het proces al zo ver! Met haar als ingang zouden we eindelijk winnen!" "We kunnen er nu niets meer aan doen, Valon. We zullen moeten wachten."

De tijd is nu echt boos op me en slingert me terug. Terwijl ik daar zo door de tijd vlieg zit mijn hoofd vol met onbeantwoorde vragen: ten eerste: Waar hadden ze het in hemelsnaam over? Welk proces? Waarom konden ze me zien? Wat zijn zij van plan?!

938 woorden

Daarrr ben ik weer met een behoorlijk lang hoofdstuk voor mijn doen. Weer te laat ik weet het snik snik. Ik zat een beetje vast, maar dat is nu weer opgelost!

Dag dag

Eef

Als je dit hoofdstuk of boek leuk vind/vond voeg het dan toe aan een leeslijst, stem, reageer, volg me of deel het met je vrienden! (of met random mensen)