Opowieść inna, niż inne [Zakończone]

Rozdział 8

- Chodź — powiedział miękko Sebastian,

ruszając zdecydowanie w stronę mężczyzny. Podreptałam niepewnie za nim, czując, że wkopaliśmy się w całkiem niezłe bagno i trzymając się jedną ręką za brzuch.

- Zimowy Żołnierz... - rzucił starszy mężczyzna, wyciągając do niego prawą dłoń, na której serdecznym palcu błyszczał, a jakże, rodowy sygnet. Sebastian skinął mu głową i przywitał się nad wyraz wylewnie.
- Wybacz, Marco... Korki i jej niezbyt wytrzymały pęcherz — kiwnął ręką w moją stronę.
- W Rosji nie nauczyli cię manier, żołnierzu? - zestrofował go Włoch. - Damę swego serca należy przedstawić nieznajomemu, a nie traktować, jak rzecz, czy zabawkę. Widzę przecież, że twa wybranka jest śmiertelnie wykończona, więc ta rozmowa nie będzie długa... Nazywam się Marco Vincenzo Pescarra — zwrócił się do mnie i ucałował mi szarmancko dłoń. - Pani partner zapewne już wszystko pani wytłumaczył, więc teraz zapraszam serdecznie do mojego samochodu, który wygodniejszy jest od tego. Pojedziemy do mojej posiadłości, bo to mieszkanie jest nieodpowiednie. U mnie spędzicie trochę czasu, dzięki czemu wszyscy w miasteczku dowiedzą się, że jesteście pod moją opieką.
- A nasze bagaże? - zapytałam cicho.
- Proszę się o nie nie martwić. Zajmą się nimi moi ludzie, a teraz chodźmy...
- Dlaczego się tak spieszymy? - zainteresował się Bucky.
- Wyjaśnię to w domu, a teraz zejdźmy z ulicy...
- Dlaczego? Obawiasz się czegoś?
- Proszę, zejdźmy...

Dwadzieścia minut później aż rozdziawiłam usta ze zdumienia, patrząc na okazałą willę pod miasteczkiem.

Gdy otworzono mi drzwi, moich uszu doleciał delikatny szum morza, którego błękit dostrzegłam pomiędzy drzewami.
- Bajka! - szepnęłam po polsku do Sebastiana, przyglądając się kremowej posiadłości. - Tu mogłabym zamieszkać. Przynajmniej raz w życiu czułabym się wreszcie jak księżniczka.
- Mam go zabić, byśmy mogli się tu wprowadzić? - zapytał z uśmiechem, ale zaraz potem oniemiał, gdy wprowadzono nas do głównego holu,