Acı!!!! Bütün yaşadığımız duygulardan farkı yok aslında sevmek gibi özlemek gibi kalbinle beynin arasında yaşadığın, hissettiğin kargaşa...
Farklı olarak unutturmuyor kendisini her arkana baktığında daha yeni yaşamışsın hissi doluyor içine. Tecrübesi varki birde büyüttükçe büyütüyor insanı öğrenmesini biliyorsan tabiki. Olmadık anda çıkıveriyor karşına. Hazırsız yakalıyor seni. En halsiz olduğun anda. Yorgun, güçsüz bedeninle savaşa başlıyor. Kötü olansa, sen kazansanda kazanmasanda acı, damarlarına çoktan sızdırdı zehrini kurtuluş yok hissediyorsun her zerrende.
Acıdan dert yanıp isyan edip kurtulmayı istemek yerine kabullenmeliyiz bence. Acı, hayatın gerçeği, güzelliklerin habercisi. Onunla savaşmak yerine ona karşı güçlü durmalı insan. Bir nevi güçlü olmayı da öğreniyoruz acıdan. Küçüktür aslında acı onu büyüten yine biziz. Ne kadar önemsersek o kadar büyük acımız. Boşver demekle de geçmez, gitmez acı, bedenden. İçindeki sen ile birlikte ne kadar önemsersen o kadardır acın.
Acı hükmeder de insana. İki yumruk büyüklüğünde ki kalbimizin içinde barınmaya çalışan acı, karşısındaki koskoca bedenimize hükmetmeye çalışır. Kimi insanda başarılı olur kasıp kavurur yüreğini çaresiz bırakır dermansız. Kimi ise daha dirayetlidir, izin vermez hakimiyetine ezip geçer.
Kalp, iki yumruk büyüklüğünde lakin hissettirdikleri daha büyük. Sevgiyle doldur onu o zaman. Gülen yüzlerle, samimiyetle, inançla acıya sıra geldiğinde an'lık yaşa, hayatına yayma. Unutma elbet ama seni unutmamasına izin verme. Ona da ihtiyaç var bırak essin geçsin hayatından.....
