Zamanla yol alıyor insan.. Yol aldıkça anlıyor zamanın nasıl geçtiğini.. Anladıkça yön vermeye başlıyor.. Aldığı nefese, hissettiği duyguya, attığı adıma..
Bilmezdim önceleri an'ın dahi önemli olduğunu, insan kendinden birşeyler kaybettikçe öğreniyor. Kayıp dediysem sadece insan kaybı ya da mal kaybı değil, daha az önce aldığın nefesi bile verdiğin an kaybın oluyor.
Zamanın en çokta an'larda saklı olduğunu düşünüyorum. Anlık kararlarda, anlık karşılaşmalarda, anlık kayıplarda. İnsan en çok an'lık gülüşlerde mutlu oluyor ve en çok an'lık ölümler acıtıyor insanın canını. Plansız, programsız, beklentisiz an'larda çıkar karşımıza hep tam da olmak istediğimiz halî sulietlerimiz.
Yine de gayret göstermeyiz çoğu zaman, zamanla birlikte yol almak yerine zamana inat yaşamaya çalışırız hayatı. Hep telaşlı hallerimiz hep yetiştirmemiz gereken işlerimiz olur zamanın bilmem hangi tarihine. Durmayı değil de nefes almayı unuturuz hatta aldığımız nefesi hissetmeyi de. Oysa an'larda saklıydı zaman. Zamanla yol almalıydı insan.
