Gece, yine örttün duygularımın üzerini, yalnızlık geçirdiğin karanlığını, yorgan niyetine üzerime. Boynum tutulmasın diye, boyumu aşkın dertleri koydun başımın altına yastık niyetine. Uyumak düştü bana. Sessizliğe inat içimdeki sesle savaşarak.
En çokta böyle zamanlarda düşüyor kalem elime. Yalnızlığımın öneminden ziyade içimin ne kadar rahatladığıyla ilgileniyorum bende.
Senin karanlığında gelmezken uyku gözüme kalemimin ışığıyla aydınlanıyorum. Belki ben yenemiyorum seni gece lakin belli gündüze meftunsun. Her gün yeniliyorsun. Güneş ışıklarını yayarken üzerime, gözlerimi açtığımda anlıyorum yine yenilmişsin. Başlamış yeni gün bütün endamıyla. Payıma yaşamak düşüyor. Yaşıyorum bende bahşedildiği gibi...
Sabah ola hayr ola....
