Martyr's Play [COMPLETED]

Chapter 23

"Mimi, I want to go home" narinig kong sabi ni Nathalie nang akmang papasok ako sa kwarto niya.

"Sshh...baby, this is your home. Your dad is Nathan, can't you understand that?" Malumanay naman na  paliwanag ni Jaz.

"But Mimi, walang kasama si daddy Noriel sa bahay" pagmamaktol parin ng anak.

Tahimik lang akong nakikinig sakanila habang nasa may likod ako ng pinto.

Hindi na sumagot si Jaz sa sinabi ni Nathalie.

Matapos ang ilang minuto lumabas na si Jazmine sa kwarto.

"Tulog na siya?" Salubong ko naman sakanya.

She just nodded.

"Kumain ka na ba? Iinit--"

"Jaz, we need to talk" I said .

Natigil siya sa paglalakad saka lumingon sakin. Tumungo naman ako sa terrace ng bahay at alam kong nasa likod ko lamang siya.

"I know it's my fault" simula ko.

"It is my entire fault kung bakit iba ang kinagisnang ama ng anak ko. It is my fault kong bakit ang layo-layo niya sakin. Kung hindi lang ako naging gago hindi sana ganito" I exhaled heavily .

"Pero you know what Jaz? Wala akong karapatang magreklamo eh. Wala akong karapatang sabihin na nasasaktan din ako. Wala akong karapatan.." Hindi ko na napigilan ang luha ko.

I know Jazmine is just silently listening .

Wala akong balak magpaawa.

"Alam ko kasalanan ko, pero hanggang kailan ko pagbabayaran ang kasalanang nagawa ko sainyo ng anak ko? Paano ko pa kayo mapapasaya kung kada titignan niyo ako ang tingin niyo sakin ibang tao?" This time I face her.

Nakayuko lang siya at alam ko tahimik din siyang lumuluha.

I hold her chin up to make her meet my gaze.

"Jaz, I don't deserve this chance, do I?" Mahina kong tanong sakanya.

"Nathan" she uttered.

"You don't love me , do you?" I ask her while directly looking on her eyes na sana hindi ko nalang ginawa.

I can see her eyes watered and I swear I can see pity in her eyes.

"Nathan, I'm sorry... I--"

"Shhh.." I pulled her to hug.

"I know. I know. But you don't have to be sorry" I whispered.

"If I could go back in time when we first met. I would choose not to meet you back there. Pipiliin kong hindi nalang samahan ang pinsan ko na pumunta sa fashion show. Sana hindi kita nakita at sana hindi kita minahal"

"I don't regret loving you Jaz and I never will. You what I regret? Is that you getting hurt because of me" sabi ko habang hinahagod ang likod niya.

"Kung hindi tayo nagkakilala hindi mo mararanasan lahat ng sakit na naranasan mo sakin" humiwalay ako sa pagkakayakap sakanya para makita ang mukha niya.

I want to punch myself for making her cry again. But I swear this would be the last time she'll cry because of me.

"Do you love him?" I ask her.

"Nathan.. I.. I loved you" she said that makes my heart aches more.

I tried to smile.

"But I love him more" she whispered.

"Alam ko. Alam ko.. I'm sorry I take you away from him. I used our Nathalie to win you back pero hindi ko alam na mas masasaktan ka pala" I wiped away her tears.

"Nathan?"

I force myself to smile kahit ang sakit-sakit na.

"Kung ano man ang tatanungin mo. Kung ano man ang hihilingin mo. Oo. Oo ang sagot ko" masuyo kong sabi sakanya.

"Malaya kana Jaz. Palayain mo na din ang sarili mo mula sakin. I know you will be happy with Noriel" I kissed her forehead and left.

Kahit masakit. Kahit mahirap. I need to let her go for her happiness.

Who said letting go is cowardness?

Letting go is love, too. I let her go because I love her.

Mas matimbang ang kagustohan kong sumaya siya kaysa mahalin ko siya. Alam ko kasing hindi na siya sasaya sa pagmahahal ko tulad ng dati.

-------
(A.N: Chances are unlimited. Hindi mo lang sigurado kung sa chance ba na 'yon magwowork pa. And when it didn't work all you have to do is 'Let go' . That's the reality. Walang second chances sa love. Kung merun man—well, Congrats! Haha)