Sold For A Million Dollar (COMPLETED)

Twenty Six

Nagising ako ng umaga ng walang Dylan na nakapulupot saakin. Two weeks. Two weeks ng ganito at parang nasasanay na ako.

Sa two weeks na yun ay madalang ko siya makita tapos puro nagmamadali pa.

Kadami ko tuloy tanong na hindi masagot. Saan kaya siya pumupunta? Sinong kasama niya? Nakakakain ba siya ng maayos?

Kasi ako, hindi. Hindi na ako makakain ng maayos dahil nag aalala ako sakanya. Kinakabahan din ako. Di ko alam kung bakit?

Sa two weeks din yun ay lagi syang may kausap sa phone. Call it Sophia.

Nagseselos na kasi ako. Feeling ko nababalewala na lang ako. Normal namang maramdaman yun di ba?

Kinausap ko na rin ang dean tsaka ako nagpapirma na ng dropping form. Hindi nga alam ni Dylan e, pero may pake pa ba siya?

Tsakako na proproblemahin yung pag aaral ko, itutuloy ko nalang kapag kapanganak ko. Ayoko ng mapahamak.

Alam naman ni papa kaya okay lang na hindi muna ako mag aral. Naiintindihan naman niya ehh.

Nagyaya akong magpunta ng mall ngayon kasama sina Jacob at Lloyd. Wala kasi eh, hindi nawawatwat yung katawan ko. Baka mas lalong hindi maging healthy ang baby pag nagkataon.

So instead na magmukmok eh andito kami sa mall ngayon at nagsha-shopping ng mga unisex na damit for babies. Excited na ako!

Suot ko ngayon ang maroon na tshirt dress na may tig4" na slit sa mga gilid, may white din ito na neckline tsaka sa may manggas. Plus sneakers.

"Dami neto ah?" Sabi ni Lloyd habang naghahanap kami ng fine dining restau na maganda sa paningin ko ngayon, bitbit nila ng mga pinamili namin. I hope si Dylan ang kasama kong namili.

"Just excited." I giggled as I entered one of the restaurants.

"Welcome. Good Afternoon. I'm Shane. Table for how many?" The receptionist greeted us with a big smile.

I returned the smile and say, "three." But the smile vanished when I saw someone familiar from afar.

Si Dylan na may kasamang di ko kilala. Di ko rin makita masyado mukha niya dahil pareho silang nakatagilid mula sa pwesto namin.

Parang ang saya saya nila. Parang walang Ayesh na nag aalala sakanila. Kaya sguro hindi na niya ako naaalala kasi meron ng iba?

pero paano ako? Kami? Ayoko muna sanang mag-conclude kasi cliché na yung mga ganitong instances.

Yung akala nung bida mistress yung kasama ng boyfriend nila but then again, it's just a childhood friend or a friend or colleague or I don't know.

But I don't know! Ang alam ko lang e nasasaktan ako. Sobra.

Yung mga tanong ko kaninang umaga, ngayon ay unti-unti ng nasasagot. Sana hind ko nalang tinanong para sana hindi na nasagot. Kasi masakit yung sagot eh. Higit pa sa salitang sobra.

Andun lang ako, nakatayo. Unable to move. Para akong napako sa kinatatayuan ko at daan daang emosyon ang naghahalo sa sistema ko.

"Okay, this way please." She's about to usher us to our seats pero do ako nakagalaw.

Yung luha ko parang anytime, babagsak. Pero not here. Not in front of them.

Napakunot ang noo ni Lloyd na tinitignan ako dahil di pa din ako gumagalaw.

"Why?"

Di na ako makasagot sa tanong ni Lloyd ng naging blanko ang paningin ko at may humatak saakin palabas ng restau.