Dimension: Missing Pendant

24 Way Back

A/N:

Hello!! Sorry kung may nakita kayong notif na pinublish ko ito kanina kasi hindi ko isadyang mapindot ang PUBLISH  kahit hindi pa ito tapos. Pero ngayon tapos na so sorry sa typos and grammatical errors at sa late UD but buti na lang namanage ko magUD kahit may exams kami, hehe. Nakakalahati pa lang yan ng isyoryanv ito, HAHAHAHAHAHAHAHA!!! Sana magenjoy kayo at magustuhan niyo. Love you and Thankssss!!!! :* :3 :D :P

                          ~C R Z Y X H Y P R

-----------------------☆☆☆☆☆☆☆

Alexandra's POV

-Flashback-

Tumawid na ako nang nakita ko nang nakita ko ang kulay berde sa puffin crossing (Yung parang traffic lights pero ang sinasabi kung magstay ka or tumawid, basta ganun). Tumawid na ako, wala rin naman akong paki kung marami na akong nababanggaan kasi ang liit ng zebra crossing(yung kulay puti sa daanan. At kung saan ka tatawid).

Nasa kalagitnaan na ako nang may nabangga akong lalaki, kahit walang akong nakuhang atensyon sa kahit kaninong nabanggan ko ay siya lang, siya lang ang natuunan kong pansin.

Ang akala ko magso-sorry siya ay hindi pala. He was staring at me coldly like I'm the least person he expected to apologized to.

Patagal ng patagal ang titigan namin nang napansin kong wala nang tao sa pedestrian lane at kami na lang nandoon. Andaming kotseng nagiingay dahil nasa gitna pa rin kami kahit na nagkulay red na ang puffin crossing.

Ang daan namin ay magka-iba... In the middle of our staring I felt like the world stopped moving, parang nagslow motion kung baga, bumilis ang tibok ng puso ko, nanginginig ang tuhod, nahihirapang huminga, at hindi ko maintindihan kung bakit ko ito nararamdaman.

Wala pa ring nangungunang bumitaw sa titig namin. Hindi namin alam kung bakit pero lumapit kami sa isa't isa. Nakita ko ang mata niya nagsparkle, I think same with me...

He's about to speak when a couple of officers came near us and guide us to the end of the road.

Kahit nagtataka sa kinilos ko kanina ay ikinawalang bahala ko iyon dahil hindi naman iyon importante. Itinuloy ko pa rin ang paglalakad nang may humigit sa braso ko at hiniharap sa taong iyon.

Nakita ko uli ang mga matang iyon at nagtataka kung bakit niya ako hinabol. Kahit may bumabara sa lalamunan ay ako na ang naunang nagsalita...

"Excuse me, mister? Do I know you?" Biglang lumaki ang mga mata niya at bumalik muli sa normal.

"I-I'm sorry. You don't, I thought your a friend of mine, I'm sorry..." sabi niya habang umiiling at napayuko na lamang sa hiya.

"No need to apologize, mister. If you'll excuse me I need to go." Sabi ko habang tinuturo yung kamay niya kaya napatingin siya agad at nabitawan.

"I'm sorry Alexandra..." bulong niya pero hindi ko narinig...

Pinabayaan ko na lang at umiling at muling umalis. Kahit nararamdaman kong nakatitig siya saakin at pinabayaan ko na lang iyon.

-End of Flashback-

Napatayo na lang ako na may nakarehistro na pagtataka sa aking mga mata. Nagtaka naman ang teacher pati na rin ang mga kaklase ko sa bigla kong pagtayo.