How To Forget

Chapter Nineteen

Chapter Nineteen

Unanswered

The following days became blur to me, ang bilis lumipas ng araw dahil hindi ko nalang namalayan na Thursday na agad ngayon. Zea eyed me earlier when I woke up and as I get out of my bed, ang mahaba niyang nguso ay nakatuon na agad sa akin pero binaliwala ko siya.

Maybe she's expecting me to frown when I'll wake up and throw tantrums or whatever...

Habang naliligo ako kanina ay iniisip ko pa rin ang maaring sabihin kay Xavier para sa pagkikita namin ulit ngayon. I builded and imagined several sentences inside my mind, kung kakausapin niya ako ay mabuting handa ako at alam ang isasagot ko.

I shouldn't stutter infront of him! Hindi man masyadong malinaw pa ang mga bagay bagay sa utak ko ay dapat inihahanda ko na ang sarili ko sa mga posibleng sitwasyon ngayong araw.

I'll see him again so I should be prepared.

Sa tatlong araw na pagiisip ay hindi pa rin matahimik tahimik ang aking utak. It's still a chaos, a mess and there's still a war on going inside my head and I don't know how to stop it or even just to cease the tension.

Blankong muhka ang ipinakita ko kay Zea, pilit niya akong kinakausap ngunit tango at iisang salita lamang ang sinasagot ko sa kanya.

Masyado na ata akong nasanay na kamuhian ang Thursday.

Nang tumapak ang aking paa sa huling step ng hagdan at agad tumambol ang aking puso sa loob, para ba itong may pinaghahandaan na mangyayari. I couldn't even feel my legs, I think it became numb.

Picturing Xavier already sitting at the back of my chair made me tremble to the tip of my nerves. Huminga ako ng malalim nang papalapit na ako ng papalapit sa aming classroom, I chewed the inside of my cheeks as I mustered what courage I still have. Taas noo akong pumasok ng classroom at unang lumagapak ang tingin ko sa upuan ni Xavier.

Bigla akong natigilan, wala siya.

Wala pa siya, I confirmed.

A few heads looked at me but I shrugged them off, nagpatuloy ako sa paglalakad. Namataan ko na si Grace at Jonah sa kani-kanilang mga upuan. I smiled slightly at the both of them and they smiled back. Tahimik akong umupo sa aking upuan, napakunot ang noo ko nang makitang may nakatingin pa rin sa akin. Few murmurs filled my ears.

Anong problema nila? Para silang bubyog sa aking tainga!

Tinaasan ko ng kilay ang isang babae na nakatingin pa rin sa akin, she looked away. I licked my lips as boredly stare at the others, umiwas sila ng tingin. Bakit sila ganun makatingin? Is it because of the stunt I did to Xavier last week? Or is it because Xavier called me baby in flesh with their ears all open around us, huh?

Anong paki nila?

Nagkibit balikat nalang ako, I held my chin up.

I was bothered when the ticking sound of the clock fully crashes my eardrum, pakiramdam ko ay nilalamon ako ng pagikot neto. Sumulyap ako sa pinto, where is he?

Bakit wala pa siya?

For three months na pinapasukan ko ang subject na ito ay lagi siyang maaga, I'm always used on seeing him sitting at the back of my chair, staring at nothingness and when I enter the room ay magtatagpo ang mga mata namin.

It was always been like that so where is he now?

Fucking hell, why am I looking for him, huh?