His Sweet Revenge

Chapter 2 : She's Trash

Chapter 2 

Do you ever get that feeling where you don't want to talk to anybody? 

You don't want to smile and you don't want to fake being happy. But at the same time you don't know exactly what's wrong either. There isn't a way to explain it to someone who doesn't already understand. 

If I could want anything in the world it would be to be alone. 

People have stopped being comforting and being alone never was. At least when you're alone no one will constantly ask you what is wrong and there isn't anyone who won't take.

              I don't know for an answer. You feel the way you do just because. You hope the feeling will pass soon and that you will be able to be yourself again, but until then all you can do is wait. ― T.Gael 

Kasalukuyan akong nag-sa-soundtrip dito sa kwarto ko at kasalukuyan din akong takatambay sa terrace ko habang nakaupo sa bench, yeah, may maliit na bench dito. At kasalukuyan ko ding binabasa yung Mga quotes na ginawa ko. Maniwala kayo sa hindi, writer ako. Dahil nga sa emo-emo pa'ko dati, naka pag-sulat ako ng sarili kong quotes. Lahat ng ginagawa kong quotes pinopost ko sa blog ko. 

And then, hindi ko ineexpect na yung mga ginawa kong 'trash quotes' eh mabibigyang pansin. Naka pag-published na'ko ng isang book, [I Am Happy On the Outside But Dying Inside. Gael's quote book.] And take note, sumikat yan! Hindi lang dito sa Pilipinas, kung hindi sa iba't-ibang bansa. Oh, ano, paniss. 

Sige, seryoso na. 

Medyo malamig na, kaya naman pumasok na'ko sa loob. Ibinalik ko na ulit yung Gbook ko dun sa bookshelves at agad na sumalampak sa kama. Tinanggal ko na din yung earphones ko at inilagay ito sa ilalim ng unan. 

 I took a deep breath, looked up at the ceiling and laid there for a few minutes. 

Sabi nila, bakit hanggang ngayon daw wala pa din akong Lovelife? 

Psh. Kung alam lang nila kung anong nangyari sa PAST ko. 

Do you ever have those times you cry and you don't know why?

Yes, dati. Nung time na tanga pa'ko. 

The pain is there to remind me that I'm still alive.

It seems to me that the harder I try the harder I fall.

Refuse to feel anything at all, refuse to slip, refuse to fall, can't be weak, can't stand still, and watch your back because no one else will.

Ba't ba ang drama ko? Try niyo din basahin yung GBook ko. Yun nga lang, kung makikita niyo. Hahaha. Madami diyan, nagkalat yon kaya hindi kayo mahihirapan mag-hanap. Promise. Punta kayo sa National Bookstore. Meron yon! 

"Urgh!.." bumangon ako at napasabunot sa aking buhok. Pinanghilamos ko yung kamay ko sa mukha ko. Bakit hindi siya mawala sa isip ko? "Shit..." I said. Tatayo na sana ako ng biglang may nasipa akong isang box? Galing sa ilalim ng kama ko. Kinuha ko yon at agad na binuksan. 

Brown Box. 

Pagbukas ko, agad na tumambad sa'kin yung mga pictures namin NOON. Tinago ko pala 'to? Memories namin ni Shayne. Lahat ng mga bigay niya sa'kin, tinatago ko yon. Miski balat ng candy? Tinatago ko yon basta galing sakanya. Gano'n ako ka-Tanga, NOON. Pati balat ng candy tinatago. Kasuka lang. 

Habang pinagmamasdan ko yung litrato naming dalawa, NOON. May nahagip yung mata ko, picture na nakataob. Nahulog ata. Kinuha ko yon at tiningnan. 

Shayne Morgan...

(See the picture dun sa Multimedia? Yun yung picture na nakataob, na kinuha niya.) 

Habang pinagmamasdan ko yung litrato niya, galit at paghihiganti ang nararamdaman ko. Naiiyak ako, pero pinipigil ko. Nangako ako sa sarili ko na hinding-hindi na ulit ako iiyak, lalong lalo na sa babaeng 'to. Sino ba siya para iyakan ko? 

Damn, you. 

Hindi ko na namalayan na, unti-unti ko na palang nayupi yung litrato. [Nayupi? Tama ba?] Ibinalik ko na ulit yung mga litrato doon sa Brown Box at inilagay ulit ito sa ilalim ng kama. Yung litrato lang niya yung tanging hindi ko ibinalik. Bakit? Kasi ganito...

Ginusot ko yung litrato niya at hinagis dun sa basurahan. 

That's trash by the way. Ano bang ginagawa sa mga basura? Hindi ba itinatapon? Basura siya, kaya dapat itapon. Ang bitter ko ba? Sorry, pero simula pa lang yan. Litrato lang yon, what more pa sa personal? World War III? 

|Next Day| 

Goodmorning! 

I forgot to introduce myself, kaya ngayon magpapakilala na'ko sa inyo. Kailangan pa ba? Nabasa niyo nanaman siguro yung Prologue? So kilala niyo na'ko, AT alam niyo na din kung anong nangyari sa'kin. Psh. O sige na, sige na, magpapakilala na,  I'm Travon Gael. Reads as ― Treyvon ― Geyl― Yung 'AE' nung GAEL, read as 'EY' ― Back to normal. So, about me? I'm a Writer, alam niyo na di ba? Killer, kidding lang. Pero, pwede din. Jk. Handsome. Mahilig sa sports like Badminton. 

Pang gay ba? 

Hindi ah! Laro yan ng TUNAY na lalake. 

Bitter―Sweet―Serious―Kind, tandaan niyo yan! 

So hanggang diyan nalang, kayo nalang ang humusga sa'kin. 

 Binuksan ko na 'yong kotse ko at pumasok na. Pinaandar ko na iyon at nang makarating na'ko sa lugar na puputahan ko which is yung ― Secret Place namin. Hindi ako gangster ah! Malapit na. Jk. Bababa na sana ako ng biglang may tumawag sa'kin. 

Yung Private Investigator ko lang pala, at agad na sinagot yon. 

|Phone Convo| 

(Italic : Private Investigator - Bold : T.Gael) 

"Napatawag ka? Wag mong sabihing nakita mo na siya?" 

"Mr. Gael, as of now, wala pa. Miski background information about sakanya, wala akong mahanap." 

What the hell? 

"What do you mean...wala? Magtanong-tanong ka!" 

"I'll try."

"Wag mong i-try! Gawin mo!"

"O-opo."

"Dude, gusto ko bukas meron na." ― Hindi ko na siya hinintay pang sumagot, at binabaan agad. 

|End Of Phone Convo|

Shit lang?

Napaka Imposible naman ata na wala siyang mahanap na Information about sa babaeng yon? Baka naman patay na kaya wala? Masyado naman atang 'Private' ang buhay niya? Baka may pamilya na? Anak? Whatever. Meron man o wala, gusto ko pa din siyang makita. Buhay man o patay, Oo, kahit patay. 

Gano'n ako ka-desperado. 

Hindi ko 'to ginagawa para makuha siya. 

Ginagawa ko 'to dahil gusto kong maghiganti sakanya. Gusto kong pag-bayaran niya ang lahat! Lahat ng pasakit na binigay niya sa'kin, gusto kong maranasan niya yon. At kapag naranasan niya na lahat yon, magiging masaya na'ko. Mamatay ako ng masaya, at may ngiti sa labi. 

Amen. 

 “ There's no excuse for the need to take your own life away, everyone passes through some rough obstacles in life, just face them as they come along, there's always a way to overcome those obstacles, and learn from your experiences.”  ― Travon Gael 

------------------------------

End Of Chapter 2 - 

|VOTE|COMMENT|❤