Camelot

hfst. 1

Hey allemaal! Hier is mijn eerste verhaal op wattpad. Jep, freshly made! Het is een fanfic op BBC's Merlin. Enjoy! 

Groetjes, WriterInWording 

--------------------------------------------------------------

"Ik ga niet!" Marlina loopt boos richting de deur, maar haar moeder roept haar terug. "Je gaat wel," zegt ze kwaad. "Waarom moet ik nou gaan?" Jammer genoeg weet ze zelf wel waarom.

De tranen wellen op in haar ogen. Ze wil niet weg, maar ze moet. 

Een paar minuten geleden is door haar woede een deel van het bos in brand gevlogen en twee mannen die haar en haar moeder wilden overvallen, weggeslingerd door haar woede.  

Een ding stond zeker vast, ze had magie en was dus meteen ter dood veroordeeld. Haar moeder omhelst haar. "Niemand behalve jij en ik weten nu dat je magie gegeven is. Je moet weg voor het hele dorp er achter komt. Ze zullen je meteen uitleveren aan Uther."

Marlina begint te huilen. Ze weet precies  wat er gaat gebeuren als het dorp achter haar krachten komt.

Nooit zijn zij en haar moeder geaccepteerd. Marlina was een bastaard en dus droeg haar moeder de schaamte van een hoer op zich, en Marlina erfde die schaamte meteen over. Elke kans om haar dood te krijgen was welkom.

"Vlug," zegt  haar moeder en duwt haar van zich af.

Ze veegt haar dochters tranen weg met haar duim. Marlina kon zien dat zij ook gehuild had. "Pak je spullen en vertrek nu het nog kan. Snel!"

Marlina knikte en rende naar haar kamertje. Het hele huisje was gemaakt van leem en hooi en had twee kamers.

In een kamer staat een klein bed en de andere was de kamer waarin ze woonden, aten, leefden. Haar moeder stond erop dat Marlina de enige slaapkamer kreeg. Haar moeder sliep elke nacht op de grond in de grote kamer.

Snel pakte ze wat kleren en een tas die ze goed verstopten, omdat de dorpsbewoners regelmatig spullen van hun jatten. Ze propte er wat kleren  in en een deken.

Snel liep ze terug naar haar moeder die al klaar stond met een mantel. Marlina pakte hem dankbaar aan en gooide haar bos zwarte haren over de rode stof. Als ze de tas op haar rug wil hangen geeft haar moeder haar nog een boek.

"Hier, maak het pas open als je weet dat je veilig bent."  

Ze knikt en stopt het boek in haar tas. Dan hangt ze hem op haar rug en geeft haar moeder nog een knuffel.

"Ik wil niet weg." fluistert ze en knuffelt haar moeder nog eens. "Ik weet het," zegt haar moeder, "Maar het moet." 

Ze blijven nog even zo staan totdat ze gebons op de deur horen. "Nora! Open die deur, nu!" Haar moeder kijkt verschrikt op. "Ga!" fluistert ze.

Marlina laat los en veegt haar tranen weg. "Vaarwel, mam." zegt ze en ze loopt door een verborgen achterdeur naar buiten.

Haar moeder loopt naar de voordeur om hem te openen. de dorpelingen stormen naar binnen en nemen alles mee wat van waarde is of eetbaar.

Als iedereen weg is, loopt ze naar buiten en ziet Marlina weglopen. Ze slaat haar doek wat strakker om zich heen als ze haar naar de bossen ziet lopen. "Het ga je goed, mijn kind," mompelt ze.

Marlina loopt stevig door, maar net voor de bossen kijkt ze nog even om en ziet haar moeder naar binnen gaan. Ze glimlacht en loopt weer verder. Ooit zal ze haar moeder terug zien,  en dan gaan ze samen weg, op zoek naar een beter leven dan hun oude leven in dat achterlijke dorpje.