Camelot

Hfst. 9

Na een hele tijd eindelijk weer inspiratie. Ben zo blij!En na een week in Londen kan ik eindelijk weer schrijven!

Jep, je ziet het goed, ik heb de afgelopen 5 dagen in Londen gezeten. Ook naar de BBC geweest, met de tardis op de foto geweest(speciaal voor de Doctor Who fans), met de onzichtbaarheidmantel (de minivorm. Stond er tussen het weer opeens een zwevend hoofd, gheghe) gewerkt en een quiz gespeeld.

Maar nu ff stoppen met praten en weer schrijven.

Ik draag dit hoofdstuk op aan @xMaaikePronk en @WendySchreuder omdat zij de enige twee zijn die op mijn vragen hebben gereageerd! Thank you guys, you’re Awesomeness itself!

------------------------------------------------------

Marlina’s POV

Het is al nacht in Camelot, maar ik ben nog steeds bezig bij Gaius. Terwijl hij ligt te slapen maak ik een paar drankjes die hij me heeft geleerd. Even oefenen. Opeens hoor ik de deur open gaan. Ik heb net een mand met kruiden gepakt voor het volgende drankje als ik zie dat het Merlin is. “Hey Merlin!” zeg ik vrolijk. Hij glimlacht. “Nog bij je vader geweest vandaag?” vraagt hij. Ik knik.

“Kom mee en laat me zien wat je hebt gedaan!” zegt Merlin enthousiast. Ik laat de mand met kruiden op de tafel vallen en loop op Merlin af. “Zo snel hoefde nou ook niet,” zegt hij. Ik grinnik. “Maar je weet dat ik jou niet kan weigeren, mister Dragonlord.” Ik geef hem een klein kusje op zijn lippen en trek hem glimlachend mee naar buiten.

We lopen naar de open plek buiten het kasteel. Daar draai ik me om. “Wat wil je zien?” vraag ik. Merlin haalt zijn schouders op. “Wat jij wilt. Ik zeg niks.” Ik grinnik en sluit mijn ogen. Ik concentreer me op de verandering van mens naar draak.

Langzaam voel ik de schubben door mijn huid heen prikken. Mijn gezicht wordt langer en ik voel een staart groeien. Alles gebeurt tegelijk en het voelt alsof ik uit elkaar gescheurd wordt. De pijn is te erg om waar te zijn, alsof er met honderden bijlen, naalden en zwaarden op me wordt ingehakt en wordt gestoken terwijl ik gevierendeeld wordt.

Langzaamaan wordt de pijn minder en ik open mijn ogen. De wereld ziet er anders uit nu, veel scherper. Ik zie Merlin onder me verbaasd naar boven kijken. Ik glimlach en zet mijn voeten wat steviger neer. “Nu zie je me ook eens op een andere manier,” zeg ik. Mijn stem klinkt raar, vervormd. Het is niet gewoon mijn stem, het klinkt alsof ik telkens grom als ik spreek.

“Je bent helemaal ... Blauw!" zegt Merlin verbaasd. Ik wil naar mijn armen kijken, maar in plaats van armen komen er vleugels naar me toe. En ze zijn inderdaad blauw. Maar wel met gouden nagels, net als mijn vader. Ik glimlach en sluit mijn ogen. Langzaam begin ik weer terug te veranderen. De pijn is net zo erg als eerst. Gelukkig ben ik er nu op voorbereid.

Als ik mijn ogen weer open doe ben ik weer gewoon een mens. Ik glimlach, maar de twee transformaties hebben me zoveel kracht gekost dat ik meteen flauwval.

--------------------------------------------------

Sorry dat het maar zo kort was, maar het was alles wat ik nu kon opschrijven.

Volgende hoofdstuk komt zo snel mogelijk!