Camelot

hfst. 10

Hey allemaal!

Het is alweer  lang geleden dat ik hier iets heb gepost, maar hier is het dan; Hoofdstuk 10!!!!

En omdat10 zo'n mooi, rond getal is, zit ik te denken aan een soort van jubje! Daarom draag ik dit hoofdstuk op aan iedereen die dit verhaal leest (dus al die mensen in dat blokje van "Who's reading?"), want dit verhaal zou ik natuurlijk niet kunnen schrijven zonder hun morele steun.

Ik weet het, ik overdrijf een beetje, maar het is zo.

En nu, het moment waarop iedreen heeft gewacht, het begin van het hoofdstuk!

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Marlina's POV

Het is alweer een paar dagen geleden sinds ik ben verandert. Ik heb nog veel geoefend met vader, maar ik raakte uitgeput van het werken overdag, en het leren 's nachts. Gaius weet nu ook dat ik magie kan gebruiken, maar niet dat ik half draak ben. Dat hoeft hij ook niet te weten.

Vandaag is de dag dat Gaius nieuwe kruiden moet hebben. iIk heb ze allemaal uit mijn hoofd geleerd en loop naar de markt. Bij de kraam met sjaals blijf ik even staan. Er hangt een mooie, goud-geel. De stof is een beetje doorzichtig en glimt in de zon. Hij is adembenemend en doet me denken aan vader.

"Een mooie sjaal hè, juffie," zegt de verkoper. Ik voel dat ik bloos, en kijk grijnzend naar mijn schoenen. "Ja, dat is hij zeker." "Het is echt een prachtig stoffie, haast onbreekbaar, net as de muren van Camelot." Ik grinnik bij de vergelijking en loop door naar de kraam met kruiden. Ik doe snel mijn inkopen en loop weer terug.

Ik kan het niet laten om nog eens bij de sjaal te kijken. Liefkosend streel ik de stof. Hij is zo zacht en zo mooi! Die moet vast een fortuin kosten! "Hoeveel kost deze?" vraagt een meisje naast me. Ze staat bij een paarse sjaal van de zelfde stof als de goud-gele, waar ik bij sta. Maar als de paarse beweegt, lijkt het net of hij van kleur verandert, als of een wind van blauw er doorheen waait.

"Normaal 4 goudstukken, maar omdat ik ken zien dat u zoveel van die sjaal houd, krijgt u hem mee vor maar 3."Het meisje kijkt beteuterd, maar geeft de man twee goudstukken. "Kan ik hem niet voor 2?"    "Assie nou nog 5 silverstukken erbij doet, ken u hem krègen, ander nie." Ik zie het meisje bedroeft kijken en grijp naar mijn eigen beurs. Ik heb nog 5 zilverstukken over van mijn salaris, dat ik van Gaius krijg.

"Hier, 5 zilverstukken. Geef die sjaal maar aan haar." De man kijkt verbaasd, maar pakt de sjaal. "Nou, assieblieft, en omdat die andere jongedame zo lief was, krèggie van mij ok nog die gouwe, is da nie aardig?" Ik neem de sjaal aan en loop weer door. Het meisje dat ik net had geholpen rent me achterna. Haar zwarte haren wapperen achter haar aan, en haar blauw-paarse jurk zwaait om haar benen. Om haar heup zit een oranje sjaal met bronzen plaatjes gebonden, net als bij de Romeeners waar ze wel eens van heeft gehoord.

"Bedankt dat je me hebt geholpen met die sjaal," zegt ze. Ik grinnik, "Geen probleem, joh. Ik heb het graag gedaan." Ik wil doorlopen met de mand, maar het meisje houd me een beetje tegen. "Ik ben Julliet Evans, en jij?" "Marlina Greyyard. Maar ik moet nou weer verder. Het was leuk je te leren kennen, Julliet!" Ik loop weer door, maar ik voel dat Julliet me nog steeds volgt. Ik snel het kasteel in en loop naar mijn "thuis".

Binnen doe ik de deur dicht en leg de kruiden op de tafel. "Ben terug, Gaius. Alles ligt op de tafel!" Ik loop naar de kamer die Merlin en ik delen. Ik doe de sjaal af en pak een dun boekje onder een van de losse planken vandaan en leg er mijn sjaal voor in de plaats. Ik sla het boekje open, het is een dagboek van de laatste mens, voor mij, die half draak was. Vader dacht dat ik er misschien wat aan had.

's Avonds laat komt Merlin thuis. Aan tafel zeggen we niet echt veel, althans ik niet, maar in onze kamer begin ik meteen tegen Merlin te praten. "En ze bleef me maar volgen! Niet dat ze niet aardig was, maar je weet hoe ik daarover denk, het geeft me de kriebels, en..." "Marlina," zegt Merlin. Ik stop midden in mijn zin en kijk hem aan.

"Waar maak je je druk over?" "Wat nou als ze weet dat..." "Wat als ze dat niet weet?" zegt Merlin. "Marlina, er zijn maar twee mensen die weten wie jouw vader is, jij en ik. Niemand anders. Dus maakje maar niet druk, niemand zal je van me afpakken zolang ik leef." Hij streelt mijn gezicht en ik wordt week. "Hmm, misschine heb je gelijk. Ik moet me ook niet zo druk maken." Merlin glimlacht. "Dat is mijn meisje," zegt hij, en hij kust me. Na de kus kijk ik hem glimlachend aan. "Waar heb ik jou toch aan verdient?"

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Dit einde was wel mierzoet, maar ook zooo schattig (aaawh, sorry moest even :$)

hopelijk vonden jullie het een mooi en eleuk hoofdstuk.

And don't forget to :

VOTE

COMMENT

FAN

ADD TO READERS LIST!!!

Groetjes!