Camelot

hfst. 7

“Marlina!” roept Gaius. Ik schrik en zie de tank met bloedzuigers vallen. Ik spring eronder en kan hem nog net opvangen voordat hij op de grond valt. Langzaam zet ik hem weer overeind en zucht. Gelukkig viel hij niet op de grond. Die bloedzuigers zijn irritant om weer te vangen.

“Waar was je met je gedachten?” roept Gaius kwaad. “Sorry,” zegt ik, “Ik was gewoon een beetje aan het dromen.” Gaius zucht. “Ga maar. Ik ga wel verder, ik moet dit toch even alleen doen.”

Ik knik en loop naar buiten. Ik heb echt geen flauw idee wat ik kan doen. Merlin en Gwen zijn allebei bij Arthur en Morgana. Ik begin te lopen.

Het is erg rustig in de straten, voor zover het hier rustig kan zijn, en al snel loop ik terug naar Gaius. Ik heb toch niets beters te doen. Maar misschien kan ik ook Kilgara opzoeken. Ik loop door de poort naar de open plek in het bos. Als snel zie ik de gouden draak aankomen en  ik lach.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Merlin’s POV

Zoals gewoonlijk was Arthur’s kamer weer een bende. Wist hij dan echt niet wat opruimen was? Zuchtend ruim ik de kleren op de grond op en maak het bed op.

“Hoe zit het nou met dat meisje,” zegt Arthur vanachter het kamerscherm. “Die, eh, Marina?” “Marlina,” zeg ik. Hoe vaak heeft hij nou al haar naam fout gezegd, 5 keer?

“Ja, die!” Arthur komt achter het scherm uit, helemaal aangekleed. “We zijn gewoon vrienden,” zeg ik. Hij denkt de hele tijd dat ik verliefd ben op iedereen. Kan hij niet begrijpen dat het onmogelijk is voor mij om een meisje te vinden.

Maar Marlina, zij kan het weten. Zij is ook een… “Weet je het heel zeker?” vraagt Arthur. Ik zucht. “We kennen elkaar al sinds we 4 jaar oud waren.” Arthur haalt zijn schouders op. “Het kan nog steeds.”

Hij legt zijn handen op mijn schouders. “Een tip van mij, schrijf een gedicht op haar naam of gef haar iets moois. Complimentjes werken ook altijd.” Dan loopt hij weg en ik ga verder met opruimen. Die jongen is soms zo blind. Ik ben niet verliefd op Marlina, toch?

Ik zucht. Ik heb wel gevoelens voor haar, maar we zijn gewoon vrienden. En op het plein, dat was geweldig, maar we zijn gewoon vrienden, toch?

Als ik klaar ben met de kamer opruimen en poetsen ga ik naar beneden en zie daar Arthur staan. “Merlin!” zegt hij, en hij komt naar mij toe. “Neem maar vrij en ga maar naar Marlina.” Ik kijk hem verbaasd aan. “Meen je dit serieus.” Hij kijkt me aan op een manier zoals alleen hij dat kan. “Ja, ga maar wat leuks doen.” “Okee dan,” zeg ik verbaasd en ik loop weg.

Buiten kijk ik eens rond. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen, maar ik ga maar eens op zoek naar Marlina, eens praten of zo.

 Maar als ik naar haar op zoek wil gaan botst ze al bijna tegen me op. Ze is erg geschrokken en ik raak bezorgd. “Marlina, wat is er gebeurd?” Ze kijkt me met angstige ogen aan. “Het is mijn vader,” zegt ze. Ik kijk verbaasd. Ze heeft haar vader nooit gekend, dus dan is dit iets goeds toch? “Waar is hij?” vraag ik. “Het is de draak,” fluistert ze, en ik verstijf van schrik. “Het is Kilgara.”

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Wow, cliffhanger!

Sorry dat het maar zo’n kort hoofdstuk is, maar ik ben een beetje inspiratieloos.

Dit is nu al hoofdstuk 7, het gaat lekker, maar ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd voor andere verhalen, dat ik die nu ook ga maken. Binnenkort komt er een nieuwe, dus kijk maar uit!

De kladjes van Camelot en Boulevard gaan lekker en het helpt echt, maar als jullie nog ideeën hebben, gewoon een berichtje sturen. Ook als je erin voor wilt komen, dat kan allemaal!

Groetjes,

Lotte