Camelot

Hfst. 14

(Hihahello everybody! Ik vindt het echt geweldig dat zoveel mensen Camelot lezen. I love you all! Jullie geven me ook weer zin om verder te schrijven. Zoals de blues brothers zingen: everybody needs somebody! Ik wil daarom ook mensen de kans geven om in het verhaal te komen. Dus denk jij: Oh my god, ik wil zo graag iemand erbij bedenken (je kan ook minder enthousiast zijn ;)), laat het me dan weten. Schrijf dan op, de naam, het uiterlijk, leeftijd, karakter, en andere dingen die bij die persoon horen erbij en dan kom je ook on Camelot! Veel succes!

By the way, het hoofdstuk begint nu)

'Hij weet WAT?!' roept Merlin verbaasd.

Hij loopt al de helft van de tijd te ijsberen door de kamer.

'Hij weet dat ik in een draak kan veranderen.'

Hij ploft op ons bed met zijn hoofd in zijn handen.

'Weet je wel wat dat betekend?' vraagt hij. 'Ze kunnen je zo oppakken en op de brandstapel gooien!'

'Dat kan hij niet,' zeg ik. 'Merlin, heb je niet goed geluisterd? Ik heb een afspraak met Arthur. Ik help hem met veldslagen en laat Camelot met rust, en hij laat mij met rust!'

Merlin zucht en ik sla een arm om hem heen.

'Kom op, ik zou jou nooit in de steek laten, dat weet je toch?'

'Je hebt gelijk,' zegt Merlin. 'Zoals gewoonlijk.'

Ik geef hem een klein klapje op zijn rug.

'En zo is het maar net.'

Ik loop naar de deur en open hem, maar Merlin blijft op het bed zitten.

'Kom je?' vraag ik. 'Je moet vandaag naar Arthur.'

'Ik blijf hier, ik moet nadenken.'

Ik geef hem een bemoedigend glimlachje en loop de deur uit, naar het paleis op het binnenplein.

Ik zucht diep en klop op de deur van Aarthur's werkkamer.

'Binnen,' hoor ik aan de andere kant van de deur.

Ik open de deur en loop naar binnen.

'Ah, Merlin, waar bleef je zo lang? Mijn kamer moet nog opgeruimd en gepoetst worden,' zegt hij, zonder op te kijken van zijn papieren.

'Ik zou dat wel willen, maar ik ben bang dat dat niet gaat,' zeg ik.

'Hoezo, ik ben bang dat dat...'

Arthur kijkt op van zijn papieren en kijkt me recht aan.

'Oh, jij bent het,' zegt hij, en hij gaat weer verder met zijn werk.

'Nou, bedankt,' zeg ik.

'Waar is die onnozele bediende van mij?'

'Ziek thuis,' zeg ik kort.

'Geweldig, echt weer iets voor hem. Kun jij het overnemen?'

Ik rol met mijn ogen.

'Ja hoor,' zeg ik met veel sarcasme. 'Vertel me dan maar meteen waar alles ligt en hoort te liggen.'

Arthur kijkt op van zijn werk.

'Het is een wonder dat jullie nog niet getrouwd zijn.'

'Het is een wonder dat jij en Gwen nog niet ontdekt zijn,' zeg ik op dezelfde toon.

'Verbaasd het je? Ik wordt nog steeds in de gaten gehouden. En denk je dat ik het niet erg vindt? Ik kan maar niet...'

Hij stopt en kijkt me aan.

'Ik snap niet waarom ik het aan jou vertel.'

'Ik wel,en ik vindt het juist goed.'

Ik pak een stoel van de andere kant van de kamer en ga erop zitten.

'Luister, ik ken Gwen en zij vindt hetzelfde. Je moet meer over je gevoelens praten, dat vinden vrouwen geweldig. Een koning hoeft niet constant een hard persoon te zijn, een hoofd van de staat. Hij mag ook wel eens huilen, lachen, of ten minste emotie tonen. Anders raak je verbitterd, net zo als je vader.'

Arthur kijkt me kwaad aan.

'Sorry, dat had ik niet zo moeten zeggen, maar het is waar en dat weet je.'

Er komt een diepe frons tussen zijn ogen. Hij is kwaad, maar ik weet dat hij ook nadenkt over mijn woorden.

'Arthur,' zeg ik, en ik pak zijn hand. 'Merlin en ik willen misschien trouwen, maar dat ga ik niet doen zolang jij alles haat wat met magie te maken heeft. Hij mag je Arthur, als een goede vriend. En dat wil ik niet verpesten. Als je wilt kun je komen praten, met mij of met Gwen. Misschien zelfs met Merlin. Weet in ieder geval dat er mensen zijn die om je geven.'

Ik geef een klopje op zijn hand en zet de stoel weg. Als ik bij de deur ben draai ik me nog een keer om.

'Oh ja, Arthur?'

Hij kijkt weer op.

'Magie hoeft niet altijd slecht te zijn,' zeg ik, en ik gebaar met mijn hand naar de dode en verwelkte roos op zijn bureau. Hij gaat meteen weer bloeien en wordt weer rood. Arthur kijkter verbaasd naar.

'Je kan er ook goede dingen mee doen.'

Na dat gezegd te hebben sluit ik de deur en loop ik het kasteel uit. Hopelijk heeft mijn gesprek hem iets geholpen.