Camelot

proloog

Ik dacht, een proloog is misschien wel handig. Dus, lady's and gentlemen, hier is een proloog!

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

"Pak me dan!" Een klein meisje rent hard vooruit,weg van de jongen die achter haar aan komt. haar zwarte haren wapperen achter haar aan. Ze is erg bleek, maar dat maakt haar juist mooi.

De jurk die ze draagt is al vaak versteld, meer dan er goed voor is. Maar het was dan ook maar een speeljurk, en geen jurk die ze droeg als ze met haar moeder boodschappen ging doen.

"Ik krijg je wel!" roept de jongen. "Ik ben veel sneller!" Hijgend rent een kleine jongen achter het meisje aan.

Ook hij heeft gitzwarte haren en is erg bleek, wat ook hem mooier maakt dan als hij wat meer kleur had. Een rode, driehoekige das siert zijn nek, voor de rest ziet hij er erg gewoon uit.

Hoewel ze geen broer en zus zijn lijken de twee kinderen erg op elkaar. Dat is dan ook waarom hun moeders de namen op elkaar lieten lijken. Merlin en Marlina.

Opeens valt het meisje over een uitstekende tak en landt ze met haar gezicht op de grond. Merlin komt direct op haar af gerent om haar te helpen. Hij is meteen het hele spel vergeten. "Gaat het Marlina?" vraagt hij.

Marlina draait zich op haar rug en kijkt naar haar beste vriend. "Ja hoor," zegt ze, en ze glimlacht. "Alleen mijn knie doet een beetje pijn."

Merlin glimlacht. "Oh, als dat alles is... Kom, dan gaan we naar onze moeders toe."

De moeder van Merlin was een goede vriendin van Marlina's moeder, en weduwe. Marlina's vader was weg gegaan nadat hij haar had misbruikt. Negen maanden later was zij geboren, als bastaard.

Merlin steekt een hand uit om haar overeind te helpen, maar Marlina pakt hem niet aan. Zijn gezicht bedrukt. "Mag ik je niet helpen?" vraagt hij.

Marlina schudt haar hoofd en glimlacht. "Nee, want als jij mij pakt, dan ben ik hem."

Merlin lacht nu ook en steekt zijn hand weer uit. "Zullen we dan stoppen? Dan kunnen we terug. Onze moeders zoeken ons."

Marlina pakt zijn hand vast en gaat staan. Merlin wist altijd wanneer zijn of haar moeder hun nodig had. Waarom wist ze niet, het was gewoon zo.

Snel lopen ze terug naar het dorp waar Marlina woont. Daar staan Merlins moeder en haar moeder al te wachten.

"Kom op, Merlin, we moeten gaan!" Merlin's moeder pakt zijn arm, zegt haar moeder en Marlina gedag en loopt dan met Merlin terug naar hun eigen dorp.

Glimalchend lopen Marlina en haar moeder terug naar hun hutje. Daar staat de deur schuin in de opening, hij zat nog maar voor een deel vast. snel rennen Marlina en haar moeder het huis binnen.

Daar is alles over hoop gehaald. En bijna alles van waarde is weg. Marlina begint te huilen en kruipt tegen haar moeders rok aan. Ze voelt een hand over haar hoofd aaien om haar te kalmeren.

Nora, Marlina's moeder, kijkt niet naar haar kleine meisje dat staat te huilen. haar ogen zijn gericht op iets heel anders. Op de muur tegenover haar staat met zwarte letters "BASTAARD" en "HOER" op de muur.