Νύχτες Στη Μύκονο (Υπό Διόρθωση)

~Το κουτί~ Κ.1

Ο 40χρονος Κώστας Αποστόλου ζει με την οικογένεια του στην ξακουστή Μύκονο. Ο ίδιος εργάζεται στο ιχθυοπωλείο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Είναι παντρεμένος με την Ζωή Περιστέρη, μια 35χρονη γυναίκα που εργάζεται ως καθηγήτρια παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου. Μαζί έχουν αποκτήσει 3 παιδιά. Την Νίκη, τον Χρήστο και τον Μάριο.

Η Νίκη, η μεγαλύτερη της οικογένειας,  έχει πρόσφατα τελειώσει το σχολείο και ασχολείται κρυφά με την διακίνηση ναρκωτικών. Θέλει πάντα να είναι το επίκεντρο και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους για να το πετύχει. Μυστικοπαθής και καχύποπτη με αυτούς που την περιτριγυρίζουν. Για τους δικούς της γίνεται "χαλί να την πατήσουν" με την προϋπόθεση όμως ότι δε θα βρεθεί κανείς εναντίον της.

Ο Χρήστος, ο μεσαίος της οικογένειας, είναι μαθητής της Β' Λυκείου και διατηρεί σχέση με την Δήμητρα, με την οποία γνωρίζονται από το Δημοτικό. Ένας κοινωνικός και φιλήσυχος νέος που παλεύει με νύχια και με δόντια γι'αυτούς που αγαπά. Νοιάζεται για την οικογένεια και τους φίλους του. Δεν συγχωρεί εύκολα ούτε ξεχνά.

Ο μικρότερος της οικογένειας Μάριος φοιτά στη Β' Γυμνασίου, είναι αριστούχος μαθητής και ιδιαίτερα δημοφιλής. Ένα παιδί συνεσταλμένο και ήρεμο. Δεν του αρέσουν οι καβγάδες και οι εντάσεις. Διακρίνεται για την ευαισθησία και την τόλμη του να διεκδικεί αυτό που του ανήκει.

-Κώστας: Καλημέρα κ. Στέλιο
-Σ: Καλημέρα Κώστα μου
-Κ: Πώς είστε;
-Σ: Όλα καλά αγόρι μου επιβιώνουμε. Εσύ; Η Ζωή; Τα παιδιά;
-Κ: Όλοι καλά δόξα τω Θεώ. Τι να σας βάλω;
-Σ: Θέλω 1 κιλό γαρίδες, 1 κιλό καλαμαράκια και 3 τσιπούρες
-Κ: Έφτασαν!
-Ερασμία: (μπαίνει μέσα φανερά αναστατωμένη) Κώστααα (φωνάζει)
-Κ: Τι έγινε καλέ Ερασμία;
-Ε: Τρέχα όπως είσαι. Έγινε αυτοκινητιστικό στην πόλη και χτύπησε η Ζωή
-Κ: (γουρλώνει τα μάτια του ενώ η σακούλα προσγειώνεται βίαια στο πάτωμα) Που είναι; Πώς είναι;
-Ε: Την πάνε στο νοσοκομείο βιάσου
-Κ: (αφαιρεί άτσαλα την ποδιά, αρπάζει τα κλειδιά από τον πάγκο και εξαφανίζεται)
.....
-Ν: Επιτέλους ρε μπαμπά γύρισες! Τόσες ώρες λείπεις. Ανησύχησα. Ούτε το τηλέφωνο δεν σήκωνες! Και τη μαμά που έπαιρνα μια από τα ίδια
-Κ: (πετά τα κλειδιά πάνω στο ξύλινο τραπέζι και κάθεται στον καναπέ ξεφυσώντας βαριά)
-Ν: Τι έγινε; Γιατί είσαι έτσι;
-Κ: (έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής) Πρέπει να μάθεις κάτι κόρη μου (κοιτώντας το κενό ενώ δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους)
-Ν: Τι συμβαίνει;
-Κ: Σήμερα το πρωί (κάνει μια παύση). Η μαμά σου είχε ένα ατύχημα
-Ν: (καταπίνει με δυσκολία) Τι εννοείς; Που είναι; Είναι καλά;
-Κ: Δεν την προλάβαμε αγάπη μου!
-Ν: (γουρλώνει τα μάτια της) Τι εννοείς;
-Κ: (γνέφει καταφατικά χαμηλώνοντας το βλέμμα του)
-Ν: (τα μάτια αρχίζουν να πλημμυρίζουν) Τι λες; Μου κάνεις πλάκα; (φωνάζει δυνατά ενώ τα αναφιλητά της κόβουν τις ανάσες της)
-Κ: (σηκώνεται και την κλείνει στην αγκαλιά του βουρκωμένος) Ησύχασε κορίτσι μου!
-Ν: Μαμά μου (τοποθετεί το κεφάλι της πανω  στον σβέρκο του πατέρα της) Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μας (λέει μέσα από τα αναφιλητά της)
-Κ: (χαϊδεύει στοργικά την πλάτη της)
-Ν: Γιατί σε μας; Πες μου γιατί; (ξεσπά ξανά)
-Κ: (φιλά το μέτωπο της στοργικά) Έλα να κάτσουμε (την τραβά προς τον καναπέ και αμέσως κλείνεται στην αγκαλιά του)
-Ν: Δεν μπορώ να το πιστεύσω
-Κ: Το ξέρω αγάπη μου πονάει
-Ν: Πάρα πολύ μπαμπά. Και σκέφτομαι τα παιδιά. Ειδικά το Μάριο που ναι σε αυτή την τρυφερή ηλικία
-Κ: Όλοι το ίδιο θα πονέσετε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο
-Ν: (γνέφει θετικά και χώνει το κεφάλι της κάτω απο το λαιμό του πατέρα της)