"Are you alright?" Tanong ni Gyle.
Well, I am completely not. How can I be okay if I don't know what I feel anymore. There's no problem in love, the problem is me.
"Y-yes, just wait for me in the lobby. May mga kailangan lang akong ayusin bago bumaba." I said.
He nodded and planted a kiss on my forehead, "Alright, sumunod ka na ha."
Agad kong inilayo ang sarili ko at dahan-dahang tumango. Kumunot ang noo niya at tinitigan ako, I just waive my hand and smile.
I turn my back and walk towards the veranda. After I heard the doors closed, saka lang ako nakahinga ng malalim. How can I be so cold to Gyle when he did an effort to fetch me here in Batangas in time. I sighed, I hate myself.
Dinama ko ang ihip ng hangin sa labas. Pumikit ako ng tumama ang sinag ng araw. After what happened last night, that cuddle night with Sam, nauna akong nagising, hindi ko na siya ginambala dahil sa tingin ko ay mahimbing ang tulog niya. I've prepared early for the seminar, nauna na rin ako sa venue. I don't wanna talk to him just yet.
Inaasahan ko na kahit papaano ay nandito pa ang mga gamit niya, pero wala na. Wala na ang nag iisang duffel bag na dala niya.
Ilang minuto rin akong nagtagal sa veranda bago ko napag-isipang pumasok at bumaba na, baka gabihin pa kami ni Gyle. I still meed to prepare the final report that I'll submit to our President.
Isang ngiti ang iginawad ko sa magandang tanawin sa aking harapan. Kinuha ko ang bag at iilang papeles na dala ko. Muli, ay hinagod ko ang puting kumot na bumalot sa amin kagabi.
Nagulat naman ako ng biglang bumukas ang pintuan. Sa una ay hindi ko ito pinansin, akala ko si Gyle ang pumasok.
Tumikhim siya at isinirado ang pinto. "You're leaving? Ihahatid na kita."
I shook my head. "No need." Saglit akong lumingon sa kanya. "N-nandyan si Gyle, sinundo ako."
His features hardened. Tila ba kay hirap para sa kanya na pasamahin ako kay Gyle. Ang mga mata niya'y tila alon ng dagat, misteryoso at mapanganib.
He didn't respond to what I said. He just sighed, tila kinalma niya ang sarili. Umupo siya sa couch na nasa gilid ng pinto at tinignan ako.
"I'll go now..." Bulong ko at naglakad papunta sa pinto.
Hindi siya sumagot kahit tango. Nanatili pa rin ang titig niya. Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako? It's not awkwardness anymore, it is something deeper. I can't tell, well at least not yet.
"Sugar," Sabay hawak niya sa palapulsuhan ko, ang isang kamay ko ay handa na para pihitin ang pinto ngunit tila may sariling isip at ayaw gumalaw. "Let's talk." He said.
Naisip ko, I always run away from all of these. Hindi ko man lang siya binigyan ng pagkakataon na ipaliwanag sa akin ang lahat. I know i'm in deep pain but he is too. Pareho lang kaming nahihirapan dahil sa akin. I hide and he'll seek. Kailangan kong harapin ang lahat ng ito, I can't distinguish what I feel because I'm stopping myself from knowing it.
Unti-unti akong tumango. "Yes, I think we need to talk."
Iginiya niya ako sa sofa na inuupuan niya ngunit umiling ako.
"But not now, we'll talk in Manila. Hinihintay ako ni Gyle, Sam..."
Unti unti niyang pinakawalan ang kamay ko na kanina'y mahigpit niyang hinawakan. I couldn't help but feel so upset when he did that! But it's all I want right? Him letting me go is all I want. But... I feel so hurt. Malungkot siyang tumango.
"A-lright...I'll wait for you. I'll do everything, just talk to me." Mariin niyang sabi.
