Manal:
Voordat school begint, ga ik om de hoek van station waar Mehdi op me wacht. "Hallo, ik dacht dat je niet meer zou komen", hoor ik hem zeggen. Ik omhels hem. "Nee, ik zou jou hier nooit in je eentje laten zitten", zeg ik. "Plus, ik wilde met je praten", ga ik door. Mehdi pakt mijn hand vast, maar ik trek me terug. "Gaat alles wel goed, schatje?"vraagt Mehdi als hij ziet dat ik me terugtrek. "Je hebt toch aan niemand verteld dat we samen zijn?"vraag ik fronsend. Mehdi lacht. "Jij doet moeilijkk", zegt hij. "Hoezo moeilijk?? Weet je hoeveel problemen ik kan krijgen als mensen het weten? Mijn moeder en vader vermoorden me", maak ik even duidelijk. Mehdi is stil. "Maar blijkbaar kan het jou niks schelen", zeg ik in de hoop dat hij me zegt hoeveel hij WEL om me geeft. Dat doet hij niet. Hij staart enkel naar zijn schoenen. "Goed, ik ga naar school", zeg ik en loop zo snel als ik kan uit zijn buurt.
Leila:
"Heey, leila", hoor ik Salima zeggen die naast me komt zitten. De bel gaat over drie minuten en ik heb Manal nog steeds nergens gezien. "Waar is Manal?"vraagt Salima. "Geen idee, het is echt raar dat ik haar de hele ochtend niet heb gezien", antwoord ik. Alsof Manal onze gedachten kan lezen, duikt ze op. ik verwacht dat ze naar ons toe komt, maar in plaats daarvan loopt ze door naar binnen waarbij ze onderweg tegen Nona opbotst. "Oh, sorry", zegt Nona, maar Manal negeert haar compleet. "Wat is er mis met haar?"vraagt Nona als ze bij ons is komen staan. Salima haalt haar schouders op. "Hoe moet ik dat weten? Leila?"vraagt Salima. Ik schud mijn hoofd alsof ik het niet weet, maar diep vanbinnen heb ik een soort vermoeden.
Ik was van plan om met haar te praten tijdens Engels (aangezien we altijd mogen praten tijdens de les en er amper les is), maar dan wordt ik geroepen om naar de directrice te gaan. Daar aangekomen, verwacht ik dat ze me weer gaan beschuldigen van diefstal, maar dat is niet zo. "Leila, we willen graag onze excuses aanbieden omdat we je onterecht hebben beschuldigd", begint de directrice. Ze slijmt en daar heb ik echt geen zin in. "Hebben jullie de dader gevonden?"vraag ik. "Nee, maar een ooggetuige is het ons komen melden. Hij heeft ook vrijwillig een cheque uitgeschreven om alles te vergoeden", vertelt de directrice. Ooggetuige? Zou dat Hamid zijn? Zou hij een cheque hebben gegeven? Dat kan ik me niet voorstellen. "Ooggetuige?"vraag ik. De directrice knikt en haalt een papier tevoorschijn. "Ja, een jongeman genaamd Chemssedinne", vertelt de directrice. Bij het horen van die naam, maakt mijn hart een sprongetje. Even ben ik in de wolken, want ik mis hem ook al ken ik hem niet goed. Maar na een tijd besef ik: Hoe weet Chemssedinne van de diefstal?
Terug in het lokaal wil ik Manal spreken over wat er met haar aan de hand is, maar ik zie haar nergens. "Waar is Manal?"vraag ik aan Nona en Salima. "Ze voelde zich niet goed, ze is even naar de wc", antwoordt Nona. Ik knik en loop naar de leerkracht. "Meneer, zou ik even naar de wc mogen gaan?"vraag ik. De leerkracht knikt en ik loop snel naar de wc. Daar tref ik Manal huilend aan. "Manal", zeg ik en neem haar in mijn armen.
