Leila:
"Wel? Wat is het nieuws", vraag ik aan Youssra. "Weet je nog dat Hamid niet op school was tijdens de pauze..", begint ze. Ik knik. "Dat komt omdat zijn vriendin ehm.. op jullie school zit", legt ze uit. Ik draai met mijn ogen. "Echt die lelijkaard kan me niks schelen", zeg ik. Het is een tijd stil en ik voeg eraan toe: "Hoe durft hij eigenlijk naar MIJN school te komen. Sws om me weer te irriteren, ik ken hem." Ik praat een halfuur met Youssra voordat ik besluit om te gaan. "Weet je, ik weet al niet meer voor wat ik gekomen was", zeg ik lachend tegen Youssra. "Dus ik kan beter naar huis gaan." We nemen afscheid en onderweg naar huis denk ik aan Hamid en zijn lelijke vriendin. Zou zijn vriendin weten wie ik ben? Nee, die drugsdealer heeft hem vast niks gezegd.
Thuis kijkt mijn moeder me aan. "En is het in orde?"vraagt ze. Ik knik, ook al weet ik niet waar zij het over heeft. Ik ga snel bidden om vervolgend te gaan leren. Pas in de avond ben ik klaar met leren. Ik moet opeens denken aan Mounir, mijn redder in nood. Goede tijden, ik moet hem nog steeds terugbetalen. Als ik nu ga, gaat mijn moeder denken dat ik ergens een vriendje heb ofzo dat ik telkens weg ga.
De volgende ochtend, heb ik echt geen zin in school. "Leila, ik breng u deze keer", zegt uit het niets Brahim. "Oh, serieus? Oké", zeg ik. Niet veel later zit ik in zijn auto. "Ik stap met je mee uit", hoor ik mijn broer uit het niets zeggen. "Waarom?"wil ik weten. "Zijn je zaken niet, snotaap", antwoordt mijn broer. Typisch. Op school rent Manal op me af met een rood hoofd. "Wejoo, wat is er met jou?"vraag ik. Manal kijkt naar Brahim. Dat is waar ook, ik heb een stalker. "Brahim, ga je nog weg of??"vraag ik. Brahim gunt me geen blik en gaat in de verte ergens zitten. "Wat doet je broer hier?"wilt Manal weten. "Geen idee en ik dacht dat Bilal de rare was", zeg ik. "Maar wat is er met jou? Waarom opeens zo rood?" Manal haalt zogezegd diep adem. "Ik ga je iets zeggen, maar je mag niet lachen", zegt ze. Ik knik lachend. "Zie je, je lacht nu al en ik heb niet eens iets gezegd", hoor ik Manal zeggen. Ik rol met mijn ogen. "Zeg gewoon", zeur ik. "Goed... je kent toch Hassan van onze klas, typische illie", begint Manal. Ik knik. "Is er iets gebeurd met Hassan?"vraag ik. Manal schudt haar hoofd. "Erger... hij kijkt de hele tijd naar mij", zegt ze. Ik kan er niks aan doen, maar lach me kapot. "HASSAN??? AHAHAHAH", lach ik. "Ik zweer het je, van een afstand zie ik hem al kijken, dit is niet leuk", zeurt Manal die precies een paniek aanval krijgt.
Tijdens de les, hebben we practicum en dus zitten we allemaal in dezelfde groep. "Niemand iets te zeggen?"vraagt Nona. "Nope", antwoordt Salima. Manal schudt haar hoofd. "Wat is er met jullie?? Allemaal zo dood, ik heb wel nieuws", zeg ik. Ik krijg de blik van Manal die me dwingt niks te zeggen, maar ik negeer expres haar blik want ik weet dat de andere meisjes het toch vroeg of laat gaan weten. "Manal heeft een geheime aanbidder", begin ik. "JAAA, maar niet zo geheim hoor, ik zie hem zo opvallend kijken", voegt Manal eraan toe. "WIE???"vraagt Salima. "Hassan", fluister ik. Voor we het weten lachen Salima en Nona zich dood. "Toch niet hij??"vraagt Nona die niet bij kan van het lachen. "Too funny", voegt ze eraan toe. "Alzz, dan is er iemand die je leuk vind", hoor ik Salima zeggen nadat ze gestopt is met lachen. "Dat is echt geen goed nieuws, maar slecht nieuws...", zeurt Manal die een rood hoofd heeft. Ik lach, ocharme meisje.
