Leila:
Op een maandag word ik gewekt door mijn broer Bilal. Ik sta op en op dat moment voel ik een vies gevoel naar boven komen. Snel sta ik op en ren naar de wc waar ik overgeef. "Ehm.. misschien kun je beter thuis blijven", zegt Bilal die een vies gezicht trekt als ik terug mijn kamer inkom. "Jaa, ik voel me vreselijk", zeg ik zacht. Hoe kan ik nu ziek worden?? Ik vind het wel erg dat ik ziek ben. Chemss is uit het ziekenhuis en stuurt me berichten, die ik natuurlijk negeer. Hij wilt praten, maar ik weet niet over wat. Waar valt over te praten?? Hamid is zijn broer, zijn moeder is een bitch tegen mij... . Ik zie niet in waarom het zelfs maar iets gaat worden tussen ons. Ik wist wel dat het te mooi was om waar te zijn.
Manal:
Op de speelplaats zie ik Leila nergens terwijl zij meestal altijd vroeg is. Ik wil haar zo graag over mijn plan vertellen om Hassan kwijt te raken! Hij stalkt me nu al een week. Weet je hoe erg het is om zijn stem aan te moeten horen?? Salima loopt naar me toe. "Waar is Leila?"vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Wilde ik net ook vragen aan jou, ik ga haar bellen", beslis ik. In de verte zie ik Hassan op ons afkomen en Salima zet een grijns op. "Jouw Romeo komt eraan", zegt ze lachend. "Noem hem niet zo!"zegt ik en bel Leila op. Aangezien ze niet opneemt, besluit ik om gewoon een bericht achter te laten. Ik vraag waarom ze niet op school is en zet mijn gsm uit.
Leila:
Op het moment dat Manal me belt, valt mijn telefoon uit. "Shitt", vloek ik. Ik sta op om mijn telefoon te laden. Voor even staar ik droog naar mijn telefoon. Nu iedereen op school zit, verveel ik me dood. Zelfs op mijn telefoon valt er niks te zien. Ik zet de tv aan. Twee uur later, sta ik op om wat koekjes te pakken. Ik heb niet eens ontbeten, maar mijn ontbijt bestaat meestal uit koekjes. Verbaasd staar ik naar alle lege kasten. "Hoe kan het dat alles op is?"vraag ik luidop. "Misschien omdat jij alles opeet, dikzak",hoor ik Brahim, mijn andere broer, zeggen. Ik trek een zuur gezicht. "Ik ga even wat kopen dan", zeg ik. "Tss, 'ziek'", hoor ik mijn broer zeggen. Rollend met mijn ogen loop ik naar mijn kamer. Daar kleed ik me om, dus met andere woorden; gewoon een brede trainingspak van mijn broer en ik doe snel mijn hoofddoek op.
Buiten is het kouder dan verwacht. Misschien de reden dat ik me zo ziek voel. Ik hoop nu dat ik niet overgeef en mezelf verschut zet. In de winkeltje aangekomen, koop ik snel wat koekjes. Bij het verlaten van de winkel, botst er iemand hard tegen me aan. Op het moment dat ik opkijk, zie ik Chemss. Hij kan zijn ogen blijkbaar ook niet geloven. Snel stap ik de winkel uit, op weg naar huis. "Leila, wacht!!"roept er iemand achter me, maar ik stop niet. "Leila!"roept Chemss opnieuw. Ik hoor zijn voetstappen niet meer achter me, waardoor ik opgelucht blijf doorlopen.
Thuis aangekomen, ben ik verrast als ik Hamid voor mijn deur aantref. "Je bent terug, duurde wel ff", zegt hij. Ik negeer zijn opmerking. "Moet je niet op school zijn ofzoiets?"vraag ik. Hamid verspert me de weg waardoor ik mijn eigen huis niet in kan. "Ik heb jou niks te zeggen, dus wegwezen", zeg ik. "Je mag wel boos zijn op mij, maar mijn broer heeft niks gedaan. Waarom negeerde je hem toen hij je naam riep? Daarjuist?"vraagt Hamid. Ik kijk hem verbaasd aan. "Heb je dat gezien?" "Waarschijnlijk heel de straat", antwoordt Hamid. Nu schaam ik me, shit. "Chemss heeft niks gedaan en jij gedraagt je als een bitch", vervolgt Hamid. Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan. "Het gaat niet om hem, en het gaat niet om jou. Het gaat om alles! Jij, je moeder, Chemss die een meisje leuk vindt...", zeg ik en mijn stem sterft langzaam weg. "Weet je, dat is altijd jouw probleem geweest. Luister, Leila, ofwel ben je slim en pak je alles... of je bent dom en verliest alles waardoor je achterblijft met niks...". Ik zou liegen als ik zou zeggen dat Hamid niet gesproken had.
