The wolf next to me

Hoofdstuk 11

"Gaat het Alec?" vraag ik bezorgt. Na het gevecht met die rogue heeft hij een aantal diepe krassen op zijn schouders gekregen. "Ja, het gaat wel."
Ik kijk nog eens naar de krassen. dadelijk zijn ze nog besmet. "Ik stel voor dat we naar de dokter gaan.".

"Nee dat is niet nodig, het gaat wel"

Ik leg mijn vinger op de snee, Alec begint meteen te kreunen van de pijn. "Alec, of je nou wil of niet, we gaan naar de dokter want dit is niet goed."0

"Oke.." zucht hij.

Als we in de auto zitten rijden we naar het dorp toe en we stoppen voor een klein rijtjeshuis.

"Is hier de dokter?" vraag ik verbaast.

"Ja, ze is onze packdokter." antwoord Alec.

"Jullie hebben een eigen dokter?" vraag ik aan hem.

"Ja, dat is handig voor als iemand gewond is geraakt in een gevecht. Een normale dokter zal zich afvragen waar al die beten en schrammen van komen, dus daarom hebben we een packdokter" zegt Alec. Ik knik.

We stappen de auto uit en we bellen aan, een paar seconde later gaat de deur open en er staat een vrouw rond de 30 met bruin haar tot op haar schouders en met groene ogen.

"Hey Celine." zeg Alec terwijl hij met zijn hand naar haar zwaait.

"Hoi, ik ben Lexi. " zeg ik terwijl ik haar een hand geef.

"Hallo Luna, aangenaam kennis te maken. Ik ben Celine de packdokter."

"Waar voor zijn jullie gekomen, als ik vragen mag?" vraag ze aan ons.

Alec laat de sneeën op zijn schouder zien en ze kijkt geschrokken.

"Kom maar snel binnen." zegt ze.

We liepen samen naar binnen en we gingen een trapje af, de kelder in. In de kelder was een hele operatie kamer, net zoals je hebt in het ziekenhuis. Celine gebaarde Alec om plaats te nemen op het operatie bed.

"Alpha, zou u even uw shirt uit willen doen? Dan kan ik er beter bij." vroeg Celine aan Alec.

Alec trok zijn shirt uit en je zag de blokjes in zijn buik. Oh my gosh...
Dat zijn nog eens spieren.

Celine ging boven Alec hangen om zijn sneeën te ontsmetten. Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. Dat is MIJN mate!

En voordat ik het wist kwam er een grote grom uit mijn mond richting Celine. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Ik schaamde me dood. Celine schrok op en keek me aan. Ook Alec keek me aan.

"Ik had van iedereen gehoord dat onze Luna gewoon een mens was." zij Celine verbaast

"Dat ben ik ook" zei ik terug.

"Nee, dat denk ik niet" zei Celine tegen mij.

Ik en Alec keken Celine allebei verbaast aan. Wat bedoelt ze?

"Alleen weerwolven grommen zo in bescherming van hun mate, een mens kan bij lange na niet zo dierlijk grommen" zij Celine.

Ik kijk haar nog steeds verbijsterd aan.

"Kan ik dadelijk wat bloed van je afnemen? Dan zal ik onderzoeken of je een weerwolf bent." vroeg Celine aan mij. Ik knikte. Zou ik echt een weerwolf zijn? Waarom zouden mijn ouders het me dan nooit verteld hebben?

Celine ging verder met het ontsmetten van Alec's sneeën. Nadat ze klaar was met Alec mocht ik plaats nemen. Oh nee, daar komt ze aan met een grote naald.

Ik moest mijn arm recht leggen en toen drukte ze de naald in een ader. Ik keek weg van de naald, anders word ik kotsmisselijk. Na enkele seconden was het klaar en had ze het bloed afgenomen. ze zou zo snel mogelijk de resultaten aan ons laten horen.

Toen we op de terug weg waren naar het packhouse reden we voorbij mijn huis. Ik was helemaal vergeten om mijn ouders te informeren. Sh*t.

"Alec, kunnen we even terug naar mijn huis. Mijn ouders zijn vast ongerust" zei ik tegen Alec. Hij keek op van de weg en knikte naar me. "Ja, is goed.".

Ik belde bij m'n huis aan, Alec stond naast me. We hadden besloten om ze te vertellen over het hele weerwolf gedoe. Alec nam wel even diep adem, hij was bang dat mijn vader open zou doen. Mijn moeder deed de deur open. "Lexi! waar ben je geweest! We waren doodongerust." riep mijn moeder naar me. Ik hoorde voetstappen uit de gang komen. Mijn vader kwam aanlopen. Hij wierp een boze blik op mij, en toen zijn blik viel op Alec werd hij helemaal pist. "Alexis Ray, waar ben jij geweest?!" schreeuwde mijn vader naar mij. "En waarom is HIJ hier? Het komt zeker allemaal door hem." zei mijn vader terwijl hij kwaad naar Alec keek.

"Nee!" gromde ik luid naar mijn ouders terwijl ik voor Alec ging staan. Mijn ouders schrokken ervan en ze zetten een stapje terug uit.

"Meneer en Mevrouw Ray, we kunnen alles uitleggen." zei Alec tegen mijn ouders.

Mijn vader keek ons met spleetogen aan. Maar liet mij en Alec toen toch binnen.

We ging aan de keukentafel zitten en we begonnen met ons verhaal.

Alec begon met vertellen "Ik had gisteren uw dochter ontvoerd.."

Alec had er moeite mee om het te vertellen, hij keek naar de grond met schuld in zijn ogen. Mijn vader werd rood van woede "Je hebt wat?!". "Pap, wacht. Luister eerst naar het hele verhaal." zei ik tegen hem. "Alec bracht mij naar een mansion in het bos. En.. daar kreeg ik te horen dat Alec een.. "

Alec maakte mijn zin af  "Ik ben een weerwolf." Mijn ouders keken hem met grote ogen aan.