The wolf next to me

Hoofdstuk 7

P.O.V. Lexi
Ughh.. vrijdag, vandaag kan ik lekker komen corveeën, jippie. Ik stap uit bed en ik doe mijn ochtendroutine. De lessen gaan snel voorbij, totdat ik moet gaan corveeën. Zuchtend loop ik naar het conciërge hok, waar ik me moet melden. Tot mijn verbazing staat Alec er ook. "Wat doe jij hier?" vraag ik hem. "Hetzelfde als wat jij hier komt doen.". "O" is het enigste wat ik kan uitbrengen.
Daar komt de conciërge al aanlopen. "Hier heb jullie twee bezems, over een uur wil ik dat de aula er weer spiksplinter nieuw uitziet." zegt hij en hij duwt een bezem in onze handen, daarna loopt hij weer weg. Ik begin maar met vegen, als ik al een groot deel van de aula geveegd heb en ik aan het podium wil beginnen is Alec nergens meer te bekennen. Is hij er nou uitgenaait? Nu kan ik alles alleen gaan doen. Ik zucht en ik begin weer met vegen.

"Aahh!" schreeuw ik, uit het niets wordt ik aan mijn pols getrokken. Ik word achter de schermen getrokken van het podium. Er ligt een hand op mijn mond die mij er van weerhoud op nog een keer te gillen. Het is donker ik kan niet veel zien. Als mijn ogen langzaam beginnen te wennen aan het licht kijk ik recht in twee blauwe ogen, ik smelt van de blik die hij mij geeft. Wie is dit?, ik herken hem niet in het donker. "Hey" zegt hij. Ik hoor het aan de stem, het is Alec. Langzaam zakt zijn hand weg van mijn mond en hij schuift hem naar mijn zij. Ik wist niks uit te brengen. "Ik wilde even alleen met je zijn." zegt hij. Hij gaf mijn een kusje op mijn wang. "Ik.. uhm.." brabbelde ik. maar hij legde zijn vinger om mijn lippen om me te kalmeren. Hij pakte mijn hand vast en we liepen weer terug het podium op. We pakten een bezem vast en we begonnen te vegen. Even later was als geveegd en we mochten naar huis. Ik pakte mijn fiets en ik reed aan, met mijn gedachten nog steeds bij Alec. Vindt hij me écht leuk? 

Maar doordat ik mijn gedachte er niet bij had struikelde ik over mijn eigen voeten toen ik mijn fiets pakte. En ik viel sukkelig op de grond. Ik hoorde gebrom achter me en ik hoorde iemand grinniken. Ik keek op en ik zag Alec staan met zijn motor. "Heb je een lift nodig?" vraagt hij en hij gaf mij een hand en tilde mij op. Ik knikte en ik ging bij hem achterop zitten, mijn fiets haal ik nog wel op. Ik hield mijn handen rondom zijn middel tijdens de rit naar huis, de wind liet mijn haar wapperen. Ik liet mijn hoofd rusten op de rug van Alec, en er vormde een kleine glimlach op mijn gezicht. Toen we bij mijn huis aankwamen liep hij even mee, totdat ik binnen was. Ik draaide de deur van het slot, ik deed de deur open en.. sh*t mijn vader stond in de deur opening. "Wat doet hij hier?!" zegt mijn vader meteen met een strenge toon. Ik zet een stap naar voren en kijk mijn vader in zijn ogen. "Pap! Doe even normaal, Alec heeft je niets misdaan." roep ik naar hem. "Lexi, niet zo'n grote mond." Ik blijf hem boos aankijken met mijn armen over elkaar geslagen.

"Het is al goed Lex." zegt Alec tegen mij en hij geeft een kusje op mijn wang. Mijn vader loopt rood aan "En nu weg hier!" schreeuwt hij naar Alec. "Ik ben al weg." zegt Alec terwijl hij onschuldig zijn handen opsteekt. Ik storm boos de trap op. Ik gooi met een harde dreun mijn kamer deur dicht en ik ga op mijn bed liggen. Ik kijk door mijn raam wachtend tot Alec binnen komt. Daar is hij, ik klik mijn raam open, en ik gebaar hem zijn raam open te doen. Heel voorzichtig klim ik zijn kamer binnen.

"Hey, ik wilde even bij je zijn." zeg ik. "Ik ook bij jou."
Hij legt zijn lippen op de mijne en hij vraagt met zijn tong toestemming, ik geef hem die. Ik voel de tintelingen over heel mijn lichaam, ik heb me nog nooit zo gevoeld bij iemand. Maar de tintelingen duurde niet lang.
"Alec! Ik moet met je spreken!" roept iemand vanaf de gang. Alec trekt zich terug. "Sh*t" hoor ik hem mompelen.
"Mijn vader komt er aan, verberg je snel in m'n kleding kast, hij mag niet weten dat jij hier bent."

Snel verstop ik mij in de kast. Ik hoor de vader van Alec al binnen komen. Ik kan mee luisteren door de deur van de kledingkast. "Alec we moeten hier weg, ze weten dat we hier zijn" hoor ik de vader van Alec zeggen...