The wolf next to me

Hoofdstuk 20

P.O.V Alec
Roderick begon gemeen te grijnzen toen hij mij zag staan met een verbijsterd maar kwaad gezicht. Meteen stormde ik op hem af. Snel ontweek hij mij en hij pinde me van achteren tegen de muur. Een kleine kreun verliet mijn mond. Hij had mijn handen tegen de muur gedrukt en met mijn buik stond ik tegen de muur aan. Ik voelde zijn warme adem in mijn nek ademen, gadverdamme. Ik keek over mijn schouder en ik zag hem sissen naar mij met zijn hoek tanden bloot.

"Nee! Stop!" gromde ik naar hem terwijl ik mij probeerde los te wringen. Maar het was hopeloos. En een enkele seconde later voelde ik twee hoektanden in mijn schouder boren. Ik kreunde van de pijn. Ik werd duizelig. Hij bleef maar door zuigen. Ik had geen kracht meer. Snel riep ik door de mind-link "Help!!". Hij liet me los en ik waggelde even op mijn benen. Maar een paar seconde later viel ik op de grond. Ik lag verslagen in een hoekje. Het laatst wat ik zag was dat Roderick Lexi optilde en er vandoor ging, daarna werd alles zwart.

P.O.V Lexi
Langzaam deed ik mijn ogen open. Waar ben ik?
Het leek op een kelder, het was donker. Er was geen een raam waar de zon naar binnen kon schijnen. Het was een kille ruimte, de muren waren van grijze bakstenen. Er was niets in de kelder behalve een trap naar boven. Ik stond op om naar de trap te lopen maar na twee stappen werd ik tegen gehouden. Ik zat vast aan een zilveren ketting die aan de muur zat. Ik schrok. Zilver?! Ik kan daar niet tegen!

Maar toen kwam ik erachter dat de ring die om mijn onderbeen zat alleen mijn broek raakte. Pfew..

Ik ging hopeloos op de grond zitten, wat moet ik nu doen? Ik keek nog eens de kamer rond, mijn adem stokte. Er stond een schim op de trap. Stapje voor stapje liep de schim naar beneden.

"Hallo, Luna." zei hij. Ik hoorde aan zijn stem dat het Roderick was. Ik krabbelde een stukje naar achter. En hij nam een paar grote stappen richting mij. Er zat nog maar een meter tussen ons in. Ik krabbelde verder naar achter totdat ik kennis maakte met de kille keldermuur. Hij grinnikte, hij zag de angst in mijn ogen.

Langzaam aan stond ik op, met mijn rug nog steeds tegen de muur aangedrukt. "Wat moet je van mij?" zei ik tegen hem met een trilling in mijn stem. Hij keek me bedroeft aan. "Ik heb nog nooit een vrouw gehad. En al die f*cking weerwolven hebben een mate en zijn oh zo gelukkig.." Hij stopte even met praten en keek mij aan, Maar ik toonde geen emotie. Hij vervolgde met zijn verhaal. "Ik wil ook geluk hebben, ik wil ook een Luna hebben net zoals alle Alpha's hebben." Hij keek me weer aan en begon met het strelen van mijn kin. "En eindelijk heb ik een Luna... twee zelfs..." Hij keek dromerig uit zijn ogen.

Wacht.. wat?! Twee Luna's? De Luna van Felix moet hier ook zijn.

Ik begon te grommen, hoe kon hij? Hij ontvoerd gewoon even twee Luna's! Ik gaf hem een klap. Hij kwam weer uit zijn dagdroom en hij keek mij woest aan. Oke.. Mischien had ik dit niet moeten doen..

"Je weet toch wel dat je zojuist de leider van de vampiers geslagen hebt?" siste hij woest.

Ik keek naar de grond en ik kromp in een, bang voor wat hij wil gaan doen. "Sor-r-ry" stotterde ik. Hij siste nog een keer maar daarna draaide hij zich om en liep hij de trap weer op. Ik liet me weer naar beneden glijden via de muur. Wat moet ik doen?

"We moeten de roedel roepen." zei Breeze tegen mij.

"Tuurlijk, niemand van mijn roedel is in de buurt maar ik moet ze wel roepen." zei ik sarcastisch tegen Breeze tewijl ik met mijn ogen rolde.

"Ja, via de mind-link" zei Breeze.

"De wat?" vroeg ik.

"Dat houd in dat je kunt communiceren met de roedel via je gedachten." antwoordde Breeze.

Ik keek verbaast voor mij uit. Is dat mogelijk?!

"Jup" antwoordde Breeze.

Ik concentreerde mij op mijn gedachten. en riep toen kei hard "Help!" door de mind-link. Hopelijk werkte het.

Ik ging verslagen zitten en legde mijn hoofd tegen de muur, ik was moe. Ik sloot mijn ogen om wat uit te rusten. maar na een paar minuten werd de rust verstoord door het harde geschreeuw van iemand. "Laat me los! Blijf van me af!". Ik opende mijn ogen en spitste mijn oren. Wie was dat?

"Stop!" hoorde ik weer iemand roepen. Het was van een vrouw, zou het de Luna van Felix zijn?