[♤]: THE ANARCHIC DELINQUENTS

Chapter 19: "UNREAL" | Month of October

CHAPTER 19

THE BADDEST DELINQUENTS

“UNREAL”

WRITTEN BY: VASILISA ROSEMARIE SABINA

Palabas na siya nang bigla siyang matigilan sa harap ng pinto. Sige, tingin mo makakaalis ka ng gano’ng kadali, Alexander? In your nightmare. Dadaan muna siya kay Slinky bago siya makakalabas ng bahay. Akala niya hindi ko dinala si Slinky? Hah. Akala niya lang ‘yun. Gumapang si Slinky papunta sa tapat ng pinto ‘saka niya nilabas labas ‘yung dila niya. He’s getting bigger and bigger like my tummy. He eats 3 fresh whole chickens every day. Humarap sa ‘kin si Alexander ng naka irap. Aba, kasalanan ko bang pakalat-kalat ‘yung ahas ko sa bahay ni A? ‘Saka hindi naman takot si A sa mga ahas katulad niya.

“Seems like Slinky doesn’t want you to leave yet,” I said.

“Alexandra,” he called me warningly.

“You said we’re gonna ride or die no matter what. What happened now? What happened to that?”

“Alexandra, you are the one who let me go.”

“Shut the f[u]ck up because that’s what you want me to do. Ginagawa ko lang lahat ng gusto mong ipagawa sa ‘kin. Alexander, sa totoo lang nag mumukha na ‘kong under de saya na girl version. Mahal kita kaya lahat ng gusto mong ipagawa sa ‘kin, ginagawa ko para sa ‘yo at sinunod kita ngayon dahil sa gusto mo kasi alam ko do’n ka sasaya, grabe, Alexander. Ibang iba na ‘to. Ride or die right? Hanggang kamatayan, Alexander. Pero anong nangyari sa salitang ‘yun? Naging asin, umalat.” This time I wasn’t crying anymore, naiinis ako sa kanya. Naiinis ako sa pinapagawa niya sa ‘kin. Naiinis ako sa mga pinag gagagawa niya sa ‘kin. Parang pinaglalaruan niya lang ako. Ayoko siyang sumbatan ng sumbatan kasi kasalanan ko naman dahil sinusunod ko siya. May puso naman ako kahit papaano. ‘Di porket cool-cool lang ako, meaning ayos lahat sa ‘kin, hindi nasasaktan. Putang ina sino taong walang puso? Kahit ‘yang mga tanginang patay na naka burol may puso pa pwera na lang kung nilaklak na ng mga insekto.

“I made up my mind. Don’t make it hard for us. I’ll come back to get you. That’s my oath to you.”

“D[a]mn. I’ll wait but impatiently.”

+

‘Yun yung huling sinabi ko sa kanya at conversation namin. Pagkatapos no’n hindi na kami nagkita ulit. Ni-sulyap wala. Ni-likod niya wala akong nakita. Ni-voice call wala. Walang wala. At ‘yun na rin ang huling mura na nilabas ko sa bibig ko at walang may alam kung ga’no kahirap ang bawal mag mura. Pinanindigan ko na rin ‘yung inutos niya kay A ‘saka wala na rin. Ilang months na simula nung nangyari ‘yun pero banas na banas pa rin ako sa kanya. Kahit kelan laging may tanga at bobo. 2 months na at 7 months na ‘tong tyan ko.

“Alexandra, ano bang pinag gagawa mo’t hiniwalayan ka ni Alexander?” tanong ni Anastasia na ina-alta presyon na. Ako pa talaga ‘yung sinisi, e, siya ‘tong kupal na nakipag hiwalay sa ‘kin.

“Pwede ba Anastasia, sabihin mo na lang kung pwede si A sa ‘kin? Kung hindi ba ‘ko papatayin ng bruha mong nanay,” sabi ko sa kanya sabay turo kay A. Pinaalam ko na kay Anastasia na nag hiwalay na kami para hindi na sila mag busy-busihang mag ayos ng kasal namin ni Alexander pero ang problema dito. Binenta ako ng magaling kung nanay sa magaling niyang kaibigan. Makatotohanan at posible ‘yun pero imposible para sa iba.

“You don’t understand.”

“Ibalik mo na lang ‘yung pera kay Alyona para tapos na. Ang dami mong pera para ibalik ‘yung walang kwentang bentahan niyo ng anak,” singhal ko sa kanya pero bumuntong hininga lang siya at ibig sabihin no’n panalo ako sa walang kwentang bangayan namin.

“Alexandrite right young man? Sure, whatever. Actually, Sashenka, may surprise wedding kami sa inyo ni Alexander next month but for d[a]mn sake, you came here saying nag hiwalay kayo ni Alexander at may instant pang kapalit. Ano ba Alexandra, naiintindihan mo kung ano ang arrange marriage? Arrange, Alexandra. But anyway, Mr. Suarez, ikaw ang papalit sa pwesto ni Alexander sa wedding niyo next month. You’ll be the bride's groom. No more turning back or else Alexandra will die.”

“Sure, ma’am,” formal na pagkakasabi ni A kay Anastasia.

“Good. God. Sashenka, sa susunod naman seryosohin mo lahat ng bagay. Magkaka-anak kana. Grow up.” Sa totoo lang, ngayon ko lang nakitang nagiging gan’to siya. Alam kung badtrip sa ‘kin ‘tong si Anastasia pero wala siyang magagawa kasi ako ang batas dito. Pero wala rin naman akong magagawa kung next month na ‘yung kasal kahit mukha pang dambuhalang bola ‘yung tyan ko kasi dinagdagan bigla ni Yevalynna ‘yung rule, may oras na at ‘yung sa ‘kin lang. Kailangan ko ng magkaroon ng asawa na halos kapangalan ko. Dapat next-next year pa ‘yung kasal pero wala na. Nabasura ng dahil sa isang sira ulo at kupal. Hindi na ‘ko ikakasal kay Alexander, ikakasal na ‘ko kay A. Sa taong hindi ko naman gusto o mahal ‘man lang. Napaka boring ng nakakasawang buhay ko pero alam ko pag dumating na siya, alam ko. Magugulo ulit ‘yung magulo kung buhay. Hindi mabubuo ‘yung puzzle ng buhay ko hangga’t hindi nag papakita si Al sa ‘kin.

Maghihintay ako. Hindi lang ‘yung pag babalik ni Alexander ‘yung hinihintay ko pati ‘yung kay Al. Alam ko. Alam ko anytime, susulpot siya bigla ng may dalang bomba. Na pag sumabog hanggang Europe magugulantang sa gulat at lakas pero pag ako nakita siya, wala akong pakialam kung makukulong na naman ako pero papatayin ko talaga siya at sira ulo lang ang pipigil sa ‘kin.

“Are you done now, Anastasia? You’re annoying.”

 “Lumayas na nga kayo. You young man, my husband is eyeing you. I can feel that he don’t like you.” Of course. Duh. Limochin likes Alexander for me. I will never forget what he did to him. He shot him like what the hell. But way, way, way, Alexander proves that he’s strong and can protect me. Oh well, that’s the past now . . .

Umalis na kami ni A at deretso ng umuwi sa bahay. Hindi ko alam kung kaya pa ng tape measure ‘yung laki ng tyan ko. Hindi ko alam kung maiinis ba ko o ano kasi hindi pa nila pinaabot ng pagkatapos kong manganak. 2 months na lang, ba’t kailangan next month na? Pwede namang next, next, next month na lang. Pagkatapos kung manganak. Ang hirap naman kasi, mag go-gown ka ng sobrang laki ng tyan mo. Lima kayang bata ‘yung nasa loob ng tyan ko, buti nga nabawasan pa e. But I have a name for him. I mean Alexander thought about it, about giving him a name. It’s Alexander Alexander Liamzon.

“Hey chick, I never dream of having a wife,” bigla niyang sabi.

“This is unreal. What about Alex’s mother? I mean, papalitan ko ‘yung pwesto ni Alex? That’s one of a big time,” pag patuloy pa niya.

“You’re hell of a lucky, boy,” pang asar ko na lang sa kanya.

“Come on, chick. We all know that you don’t love me but, remember this I’ll make you love me. You’ll see,” he said confidently.