[♤]: THE ANARCHIC DELINQUENTS

Chapter 10: "MISCARRIAGE"

CHAPTER 10

THE BADASS DELINQUENTS

“MISCARRIAGE”

WRITTEN BY: VASILISA ROSEMARIE SABINA

 “Hey baby, miss me?” Al smirked.

“Burn, [a]ssf[u]cker!” I yelled to death.

Pak!

Isang malakas na palo ng stick ang nagpagising sa ‘kin.

“Ano ba! Natutulog ako,” ungol ko pero ‘yung totoo, nag papasalamat ako sa stick niya.

“Did you had a nice dream?” sarkastikong tanong ng matandang dalagang teacher ko.

“Yes, in fact, I had a sweet dream but seeing your fugly face was a nightmare,” I sarcastically said, stood up from my desk and stormed out of the room.

Kakagising ko lang, hina-highblood na agad ako. Kumuha ako ng potchi na tatlo ‘yung laman sa loob, nag pabili pa ‘ko ng sampung box ng potchi para lang mag hanap ng tig-ta-tatlong laman ng potchi. I sighed. It’s like, sometimes, I want to ask myself. Why the hell am I eating this fluffy pink-white stuff?

Pumunta ako sa likod ng school then there, I saw Xean. Huf. Huf. Huf. This fatherless nerd really.

“Nerd, love,” I approached.

“Huh, a s[e]x scandal with the Liamzon. So, how was it?” she asked and grinned widely.

“Huh,” I answered smiling and suddenly she slapped me, expected like heaven.

“Kill the f[u]cking baby,” she said and handed me the cigar.

“Well, they’re six and they’re hard to kill. I swear. They’re bad[a]ss.”

“What the . . .” Kung hindi siya makapaniwala, mas lalong hindi pa rin ako makapaniwala. Kung ako nga, hindi ako maka get over. I light my cigar and thought about something. This was my life.

My conversation with Xean made me want to puke, so I left and had to find Pocholo but the hell. I can’t find him. Wala siya sa cafeteria, rest room ng boys and all kaya nag punta na lang ako sa building nila sa classroom. Nakanang—nando’n lang pala siya. Ba’t ‘di pa nag papa-dismiss ‘tong panot na ‘to?

“Potchi Poch Poch~” I rhymed.

“Oh, ano na naman bang nais mo, huh?” tanong niya. May klase pa sila pero wala akong pakialam, ilang beses na ba akong nang gulo sa klase na ‘to? Aba, nandito na naman pala ‘tong paniki na ‘to.

“Nais kung paduguin mo ang gagang mukha ng babaeng nakaupo sa tarantadong fiancée ko.”

Hinagis ko ‘yung trench knife ko sa kanya at buti naman nasalo niya. Pa’no ba naman kasi dati imbis na ‘yung kamay niya ‘yung sumalo, nasaksak siya sa braso niya. Katangahan niya kasi.

Bago pa makalapit si Pocholo kina Claryne, tinulak ni Alexander si Claryne. Tatawa na sana ako kaso wala nang oras para gawin ko ‘yung dahil hinila na ‘ko palabas ni Alexander at pasakay ng kotse niya na hindi ko alam saan kami pupunta.

Seriously, hindi ko alam kung saan niya ‘ko dadalhin. Ilang days na ba kaming hindi nag uusap or nag kikita? ‘Tas makikita ko pa siyang kasama niya si Claryne? Miss na miss ko na siya. Hindi ‘man lang niya ‘ko kinulit pagkatapos nung nangyari? Wala ba talaga siyang pakialam sa ‘kin? Alam naman niyang bawal akong ma-depressed or stressed e.

“Ano bang drama ‘to Alexander?” tanong ko sa kanya. Prineno niya ‘yung sasakyan sa gitna na ng daan, opened the sun roof ‘saka niya ‘ko inangat palabas at inupo habang siya nakatayo kaya magka-level na lang kami.