[♤]: THE ANARCHIC DELINQUENTS

Chapter 36: "INFANTICIPATION"

CHAPTER 36

THE BADDEST DELINQUENTS

“INFANTICIPATION”

WRITTEN BY: VASILISA ROSEMARIE SABINA

Nang dahil sa sakit ng paa ko at pagod ko nag pa-piggy back ride na lang ako kay Alexander nang iwan na namin ‘yung motor na hinijacked namin kanina sa kanto. Nag lalakad na lang niyan kami pauwi. I mean, siya. Hindi naman kasi namin dinala ‘yung kotse kanina. Balak kasi naming mag metro na lang kaso ‘yung mga bobo hinarangan kami.

“Alexander, stop walking. Alexander,” I commanded as he stopped. I removed my neoprene mouth mask we wore a while ago, just in case the police are still looking for us, and puked like I puke all my guts out. I’m glad na hindi ko nasukahan si Alexander. I silently cried for no reason.

Nag lakad na uli siya pero agad ding tumigil sa harap ng bench. Umupo siya do’n ‘saka niya ‘ko kinandong, still crying for whatever reason.

“What’s wrong, darling?” nag aalala niyang tanong sa ‘kin while wiping my tears away.

“I don’t know,” sagot ko sa kanya at bigla siyang niyakap.

Umuwi na rin kami habang buhat niya ‘ko ng pang bridal style naman. Marahan niya ‘kong hiniga sa kama namin at hinubad ‘yung sapatos at damit ko. Tinanggal niya ‘yung shirt niya ‘saka na tumabi sa ‘kin.

“Go to sleep now, Alexandra. You’re tired.”

“Can you please sing a goodnight song for me?” I requested. He nodded as he wrapped his arms around me and sang until I fell asleep.

+

When I woke up in the morning I had to run quickly to the bathroom and puked. Alexander, of course ran after me and asked what’s wrong.

“I feel sick.”

“Do you want me to call R.?”

“No. I want you.” Nag hilamos ako at naglakad na pabalik sa kama habang inaalalayan ako ni Alexander. Nang tumabi siya sa ‘kin lalo akong simiksik sa kanya. Gusto ko ‘yung amoy niya, nakaka-adik. Then I buried my head in his neck so I can clearly smell it. Naramdaman kung mabigat siyang huminga sa ginagawa ko.

“Alexandra, are you seducing me?” tanong niya habang nilalayo niya ‘ko pero nagmatigas ako.

“Stop! I like the smell of your neck.” Wala na rin siyang nagawa kundi kandungin na lang ako para hindi ako mahirapan atsaka niya na lang ako niyakap.

“Weird-o.”

“You’re so mean,” sabi ko sa kanya sabay tulo ng luha ko.

Nanlaki ‘yung mga mata niya nang makita niya ‘kong iniiyakan ‘yung pabirong sinabi niya. Ewan ko ba kung ano nang nangyayari sa ‘kin. Napaka sensitive ko na naman.  Hindi ko na naman alam kung anong nangyayari sa ‘kin. Naiinis na ‘ko. Nababanas na talaga ako. Simpleng biro lang ni Alexander, naiiyak na ‘ko. Ang oa na no’n.

Tumingin siya sa ‘kin na parang nababaliw na ‘ko pero nang may ma-realize siya nang kung ano bigla siyang ngumisi at parang kuminang pa ‘yung mga mata niya. Kumunot ‘yung kilay ko sa ginawa. Sandali siyang bumuntong hininga at nag relax ‘saka hinawi ng marahan ‘yung maigsi kung buhok.

“You’re weird,” biglang sabi ko sa kanya.

“Ako naman ngayon ‘yung weird? I think I need you to bring to the hospital para ma-confirm.”

“Ma-confirm na ano? Anong i-co-confirm sa ‘kin? Sira ulo ka ba?” tanong ko naman. Sinandal niya ‘ko sa headboard ng kama ‘saka siya tumayo.