[♤]: THE ANARCHIC DELINQUENTS

Chapter 27: "LUCKY"

CHAPTER 27

THE BADDEST DELINQUENTS

“LUCKY”

WRITTEN BY: VASILISA ROSEMARIE SABINA

Hell? We’re already in hell now.

“Uhmm, Alexander. What if we end up like Bonnie and Clyde. Oh holy b[i]tch, I don’t want to die young.”

“Alexandra, you’re not Bonnie. Bonnie is married with someone else and not with Clyde.”

“So? How did you know that? And what I mean about Bonnie and Clyde 'yung na-ambush ng mga police 'yung sasakyan nila at pinag babaril sila,” nakataas kilay kung tanong sa kanya habang paliko-liko siya. This guy, really. How can he be so hot and cool while driving so fast? He looks so bad[a]ss. His serious and frowning face looks so hot and beautiful. His messy hair looks good on him. Now I believe what puberty can do.  At ‘yung magulong bow tie at long sleeve. Putanginang kagwapuhan. Kung huhubarin mo ‘yang saplot niya, ibabalandra niya ‘yung mga putapeteng 8-pack abs niya. Kahit no’ng pinigilan ko na siyang mag gym, wala pa rin akong nagawa. Pero hindi ‘yun ang nagustuhan ko sa kanya. I just felt it.

“I know everything, Alexandra.”

“Whatever, Mr. Know-it-all,” sarkastikong sabi ko sa kanya.

“Well, I’m Alexander Liamzon,” pag mamayabang niya habang naka ngisi sa ‘kin.

“Yeah, [a]sshole, the barricades!”

Bumangga kami sa barricades pero na-manage naman na ni Alexander ‘yun. Chineck ko ‘yung mga anak namin kung ayus lang sila, luckily, yes. Tumingin ako sa taas ng maka rinig ako ng tunog ng helicopter.

“Sh[i]t. Alexander, police aviations. Drive faster!”

Nag drive pa ng mas mabilis si Alexander. Sobrang bilis na niyang mag drive. ‘Yung tipong mas mabilis pa sa mas mabilis.

“On your side, darling,” biglang sabi sa ‘kin ni Alexander. Pinaputok ko sa ulo ng pulis ‘yung baril ko. How many police down? I lost my count! D[a]mn it. This is so s[a]distic.

I stood up and looked at the back. Inagaw ko kay Alexander ‘yung revolver niya at pumwesto. I have to do something na, it’s getting intense now. Pinaputukan ko ng paulit-ulit ‘yung windshield ng isang car police hanggang sa nabasag na. Ni-re-load ko ‘yung revolver ni Alexander ‘saka hinagis sa kanya. Walang kwenta. Hirap mag baril ng ilang beses pa bago mo mabasag ‘yung windshield.

“Bwiset naman ‘yang revolver na ‘yan! Wala bang Carbine, 5.56 mm, M4 d’yan?”

“Tumingin ka kasi sa ilalim ng kinatatayuan mo.”

Ginawa ko ‘yung sinabi ni Alexander, pagkatingin ko parang umulan ng grasya sa ilalim ng upuan ko. May nakita din akong megaphone do’n pero ano namang use no’n?

“Sumuko na kayo!” sigaw nang isang police sa megaphone mula sa police aviation. Is that how they supposed to convince their offensers?

Dinampot ko ‘yung megaphone sa ilalim ng shotgun at sinigawan ‘yung pulis gamit ‘yung megaphone.

“In your face!” Sigurado akong ibang mga pulis ‘tong mga sumusugod sa ‘min at hindi ‘yung mga ka-close ko pagdating sa pera.

Binitawan ko na ‘yung megaphone at kinuha ko naman ‘yung M4. Pumwesto na ‘ko ‘saka ko pinaputok sa gulong nung isang pang police car. Tanga ‘man ako minsan pero marunong pa rin akong mag patamaan ng isang gumagalaw na bagay.

Paulit-ulit kung ginawa ‘yung sa iba’t ibang mga police car pero malabo atang maubos sila.

“D[a]mn, Alexandra! Sit down!” sigaw ni Alexander pero it’s too late, napaspas na ‘yung likod sa windshield dahil sa pabiglang liko ni Alexander. Bumagsak kami sa kagubatan. Eto na naman kami sa woods.