Ödeşeceğiz

FINAL / Son Kez

NOT;Çok radikal bir kararla final yapmaya karar verdim.Bu zamana kadar yanımda olan herkese çok teşekkür ederim.  Multiyi dediğim yerde açarsanız sevinirim: )

8 ay sonra

Mutluluk..Herkesin ulaşmaya çalıştığı o eşsiz duygu.Tabii eşsiz olduğu kadar da ulaşılması zor.Onun uğruna her şeyi kaybedecek kadar..Her yanlışında götürdüğü sayısız doğru senin konumunu değiştirmekte de usta.Ve şu son günlerde bu duyguyu o kadar saf o kadar hoş bir biçimde yaşıyorum ki.Hayattan isteyeceğim başka bir şeyim yok sanırım.Her şey rayına oturdu.Evet belki mutlu olmak uzun yıllarımızı aldı,evet bazen çektiğim acıları taşıyamayacak duruma geliyordum,bazen de içimdeki yaşam sevinci tamami ile tükeniyordu.Ama şimdi geçmişe dönüp baktığımda iyi ki yaşamışım diyebiliyorum,belki onları yaşamasaydım bu denli mutlu olamayacaktım.Bu zamana kadar ne yaşadıysam iyi ki diyebilmekmiş mutluluk,hayat..

Bir aile olmuşuz ben,Ömer,Barış ve Mira.Ve henüz benim karnımda olan evin en küçük üyesi minik prensesim Pera.Ömer ve Fikret 6 ay önce anlaşmalı olarak boşandı.Hemen ardından da biz evlendik.Evlendikten sonra da çocuklara anneleri olduğumu açıkaldık.Mira ve Barış'a annelerinin ben olduğumu ilk söylediğimde yaklaşık bir ay boyunca yüzlerini görebildiğim,seslerini duyabildiğim anlar sayılıydı.Çok kırgın ve küstüler bana karşı.Tabii benim için ise bu durum dayanılmaz bir vicdan azabı,hüzün kaynağıydı.Bu zamanlarda Ömer hep yanımdaydı,hiç bırakmadı elimi.Uzun zaman sonra onunla olduğumu hissetmek dünyanın en güzel hissi olabilirdi.Pera'nın bize yaptığı sürpriz ile yumuşamaya başladı ikisi de,artık benimle geçirdiği vakitler fazlalaşmış,ara sıra yanlışlıkla da olsa anne diyebiliyorlardı.Ve şimdi tam olarak anneyim,çocuklarının varlığından haberdar olduğu bir anne olabildim sonunda.

Ömer'in yanağıma kondurduğu öpücük ile yarım yamalak açıyorum gözlerimi.Uyku şu sıralar en büyük hobim olmuş,bıraksalar yedi yirmi dört uyumaya razıyım.Fakat insan her sabah karşısında böyle güzel bir yüz görünce uykuyu günah olarak kabul edebiliyor,

"Hadi Defne'm kalk.Bu gün çocukların doğum günü,bir sürü hazırlık var,uyandırmazsam kesin beni neden kaldırmadın diye başımın etini yiyecektin."Koca bir tebessüm yüzümü sararken doğrulmak için Ömer'in koluna sarılıyorum.Bu sırada birkaç buse daha konduruyor yanaklarıma.Gözüm duvardaki saate takıldığında telaşla konuşmaya başlıyorum"Ayy Ömer bir sürü işim var sen beni saat 10'da uyandırıyorsun.Zaten saat 2'de herkes burada olacak."

"Her şey hazır sevgilim sen merak etme.Pastaları birazdan gelecek zaten,aşağıda Sinan ve Seda var.Onlar yardım etti sağolsunlar."

"Peki..Çocuklar nerede?Kime yolladın?"

"Koray'dalar.Koray getirecek."

"Ömer ya!Şimdi çocuklarımı palyaçoya çevirip getirecek."

***

"Ömer!O çilekleri biraz daha ince keser misin lütfen?"derken fırındaki kurabiyeleri çıkarttı Defne.Kokusunu gözlerini kapatıp içine çekti.Tepsiden bir tane kurabiye alıp ağzına attıktan sonra,bir tanesini de Ömer'e verdi.Daha sonra iki tane daha tıkıştırdı kendi ağzına;

"Ya Ömer bak kesin obur olacak bu çocuk.Yani ben iştahlı değilim sen onu bil.Hep Pera'nın işi bunlar.Değil mi anneciğim?"dedi karnını severken.Bu sırada Ömer gelmiş ve ellerini beline dolamıştı.Muzipçe güldü Defne,

"Yapma şöyle,bakma öyle güzel."Çarpık gülüşüyle Defne'nin saçlarından bir kaç tutam alıp kokladı Ömer,

"Çok güzelsin,çok özelsin.Sonsuza dek sürecek gibisin."