Ödeşeceğiz

Karışan Yalnızlıklar

Bölüm Şarkısı ; Seksendört/Ölüm De Var

Selaaaammmm Evet biliyorum sıkıldınız hatta gına geldi bu devamlı kaldırıp yüklemelerimden :) Ama gerçekten gerçekten de önemli sebeplerim vardı ama ben yine de sizin için vazgeçmiyorumm.Fakat işte böyle zamanlarda şu ana kadar pek dile getirmek istemesem de votelerde ve yorumlarda çok ciddi bir düşüş yaşandı, yani ben de hem öyle hem böyle motivasyonum baya bi düştü açıkçası. Ama yine de sizin için yazmaya devam ediyorum inanıyorum siz de bana destek olursunuz. Acabaaa rica etsem sevgili ponçik okurcuklarım beni mutlu etmek için şu küçük yıldıza bassa bi de bölümle ilgili eleştirilerini düşüncelerini yorumlarda ve satır aralarında belirtse ne kadar güzel oluur :) ♥♡♥♡

Danla/DANLA BİLİC (Yaratıcılığım der susarım xksjkşjk)

"Artık mutlu olacağız.Artık mutlu olacağız.Artık mutlu olacağız."Arabayı sürerken dolu gözlerini akıtmamak için sayıklıyordu Defne.Büyük bir pişmanlığın veya doğrunun üzerine gidiyordu.Bunu kestirmek şu anlık mümkün değildi.Emin olduğu tek şey yılların büyütüp beslediği intikam duygusunun hıncını aldığıydı.Vicdanına sığdırmakta zorlanıyordu bu yaptığını.Aslında Ömer'i orada bıraktığında her şeyi anlamıştı;O hala Ömer'e deli gibi aşıktı,onun aklı da kalbi de hala Ömer'deydi.Ömer onun için çoktan bir vazgeçilmez haline dönüşmüştü belki de.Kalbi ömrünün sonuna kadar Ömer diye çarpacaktı.Ömer bu olaydan sonra ondan nefret edecek olsa da o hep ona aşık kalacaktı.Fakat tüm bunlar,ona beslediği duygular yaptıklarını değiştirmiyordu.Yaşadıklarının hiçbiri silinemiyordu maziden.Yaşadığı her kötü anı hafızasında geçmeyecek büyük yaralar bırakmıştı .Bunların üstesinden ne Ömer gelebilirdi ne de o.Zamana bırakmaya karar verdi,elbette sadece bununla dertleri uçup gitmeyecekti.Lakin yorulmuştu artık savaşmaktan,üzülen taraf bazen de üzen taraf olmaktan.Ara vermeye ihtiyacı vardı ki öyle de yapacaktı zaten.Ama bu sefer yalnız değil.Çocuklarıyla...

Bir gözü yola bakarken diğeri ile de arkada uyuyan çocuklarını gözetliyordu.Şu son zamanlarda onlar hakkında öğrendiği şeylerden biri de uykularının müthiş derin olduğuydu.Ve bu da Defne'nin işine yarayacak gibi gözüküyordu.Evin önüne geldiklerinde derin bir nefes aldı.Bu kapıdan indiğinde yeni hayatlarına bir adım atmış olacaktı.Hazır olmadığını biliyordu,hiçbir zaman da hazır olmayacaktı da zaten.Bir yerlerden başlaması gerekiyordu.Sızlayan vicdanına aldırış etmedi.Ömer de böyle yapmamış mıydı zaten?O da becerebilirdi elbet.

Arabadan inip derin bir nefes aldı.Hava henüz yeni aydınlanmış, güneş turuncumsu kıvamındaydı.Araba kiralamıştı bu günlüğüne.Ömer'in onu bulması her şeyin bitmesine yol açardı,ister istemez bu konuda fazlasıyla pimpirikli olmaya başlamıştı.Bagajdan bavulları indirdiğinde arka kapıyı açıp birbirinin omuzlarında uyuya kalmış miniklerine baktı.Gülümsedi.Yıllarca çektiği acılara bedeldi bu an.Bu gülümseme..Evet,belki her şey tam olarak yerine oturmamıştı ama mutluluğa yaklaşmaya çalışmaktan pes etmemişti.İkisinin de yanaklarına sıkı  birer öpücük kondurduğunda gözleri yarım yamalak açılmış,uyumaya devam edecekken yatakta olmadıklarının farkına varmış olacaklar ki gözleri birden açılıyor.Barış daha uyanmaya gayret gösterirken Mira ise meraklı gözlerini Defne'ye doğrulttu,

"Defne abla..Nereye geldik?"

****

"Az daha geç gelseydin ölürdün değil mi Defne?!Saat 6 da uyandırdın ya 6!Pazar günü ve saat 6,tansiyonum düştü resmen.Dua et de menemeni güzel yapmış ol."

Arkadaşının bu huysuzluk gösterilerine kıkırdayarak karşılık verdi.Mira ve Barış henüz Danla'yı çözememiş,utangaç tavırlar ile Defne'nin bacağına sarılıyorlardı.Birkaç dakika da olsa Ömer'i unutabiliyordu.Başlangıç için bunun güzel olduğunu düşündü,aksi takdirde ömür boyu vicdan azabı çekmek istemezdi.Unutmak istemiyordu.Bu çok yanlıştı onun lügatında.Onsuzluğa alışmak istiyordu..Belki de Ömer'in onu unutmasını.Doğru yol her neyse.