Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 3:

Mason p.o.v. 

We zaten in het midden van de klas, precies het midden. Niet een naar achter of een naar de zijkant, maar precies in het midden. 

En ik had een gruwelijke hekel aan die plaats. 

Niet alleen kon je nergens tegenaan leunen, je werd van alle kanten in de gaten gehouden en de leraar kon je altijd zien. Geen sneaky app gesprekken, vliegtuigjes vouwen of lol trappen. 

Grace, die ik had geclaimd voor de weddenschap, zat naast me ijverig aantekeningen te maken. Ik kon dit niet doen aangezien ik mijn boeken nog niet had. 

'Jo, Grace was het toch?' Ik tikte het meisje naast me aan. Ze zuchtte even geïrriteerd, maar keek uiteindelijk wel naar me om. 

'Wat is er?'

'Mag ik met je meelezen? Ik heb mijn boeken nog niet.'

Grace schoof haar boeken zonder nog een woord te zeggen een stuk mijn kant op zodat ik mee kon kijken. Ik zag dat haar handen waarschijnlijk in haar hele leven enorm weinig werk hadden moeten doen. Niet hoeven koken, schoonmaken of werken. Haar handen waren klein, leken zacht en haar nagels hadden een matte zalmkleur. Om haar pols zat een parelarmbandje en om haar rechter ringvinger zat een ring met een klein bloemetje erop. 

'Ga nu maar voor jezelf werken. Ik wil voor morgen dat jullie het halve hoofdstuk af hebben.' 

Wat?

Wat! 

Grace opende haar schrift en begon al met schrijven. 

En ik begon toch maar weer met vliegtuigjes vouwen van het papier dat ik van de docent had gekregen om mijn huiswerk op te maken. Ik vond het een stuk leuker om vliegtuigjes te vouwen. 

'Mag ik je iets vragen?' Grace keek me met haar blauwgroene ogen aan. Het tweede lesuur was alweer voorbij. 

'Altijd, pop.'

Ik zag een tikje ergernis in haar ogen, maar dat verdween alweer snel. 

'Waarom likte je me net?' 

Wat moest ik daar nu weer op zeggen? Ja, ik likte je omdat ik je heb geclaimd voor een weddenschap en dertig euro. 

Nee, dat is ook niet normaal om te zeggen. Dat je iemand likte voor een weddenschap en dertig euro. 

Dat herinnerde me er ook weer aan. 

Dertig euro. 

'Hey Connor!' riep ik door de klas heen om Connors aandacht te krijgen. Hij keek me met een kleine grijns aan. 

'Wat, Parker?!'

'Ik krijg nog dertig euro van jullie!'

Ik zag de blik van onze docent en viel gelijk weer stil. 

'Parker en Jacobs. Stilte. Ik waarschuw niet nog eens.'

Ik draaide me terug naar Grace en glimlachte schijnheilig naar haar.