Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 16

Mason p.o.v.

Nonde ju. 

Dat was me het avondje wel. 

Ik bedoel, naast het feit dat ik neergestoken werd, wat natuurlijk ook best heftig is, was het ook echt wel een spetterende avond. 

Ik bedoel, 

ach, 

je snapt denk ik wel wat ik bedoel. 

Want de reden dat het een spetterende avond was, 

zit slapend naast me terwijl ik aan het ontbijten ben. Grace ligt met haar hoofd op mijn bed, met haar haren door de war en haar ogen gesloten. Mijn dienblad met eten staat op het kastje aan de andere kant, en ik probeer zo min mogelijk te verschuiven omdat ik bang ben haar anders wakker te maken. 

Volgens de zusters kregen ze haar, mijn moeder en de jongens (die een ziekenhuisbed in de kamer veroverd hebben als slaapplek) niet weg, dus lieten ze ze maar blijven. Wel op de voorwaarde dat alle ouders gebeld werden. Ze vertelden me ook dat ik even wakker was, maar dat herinner ik me amper. 

En ze vertelden me ook dat ik enorm veel geluk had gehad. Als het mes een paar centimeter naar rechts was gestoken, dan was ik er nu niet meer geweest om dat verhaal na te kunnen vertellen. 

Gelukkig maar. 

Ik neem rustig een hap van mijn broodje en zie in mijn ooghoek de afstandsbediening liggen. 

Hmmm. 

Eens even zien wat voor zenders ze hier in het ziekenhuis ontvangen. 

Ik reikte naar de afstandbediening, maar maakte daarmee Grace ook wakker. 

'W-wat??' vraagt ze zachtjes terwijl ze wakker wordt. 

'Ook goedemorgen,' grinnik ik zachtjes. 

'Het was dus geen nachtmerrie,' zuchtte Grace. 'Godverdomme.'

'Hey, jij kan er toch ook niks aan doen,' vertel ik haar. 

Grace schudt haar hoofd, maar gaat er niet tegenin. 

'Kom je bij me zitten?' vraag ik zachtjes, terwijl ik iets opschuif. 

'Past dat wel?' vraagt Grace bedenkelijk. 

'Tuurlijk wel, kom,' ik klop op het bed en zie dat Grace er voorzichtig op klimt om naast me te komen zitten. Om het infuus dat in mijn hand zat niet te pletten legde ik mijn hand voorzichtig om haar schouder. 

Goh, dat dit ook nog als versiertruck gebruikt kon worden. 

Ik had de afstandbediening ondertussen wel te pakken, dus ik drukte de tv aan. 

'Wat zullen we kijken?' vraag ik aan haar. 

'Is het heel erg dat ik echt behoefte heb aan iets waarbij ik niet hoef na te denken. Zet maar spongebob op of zo.' 

Ik kon een klein lachje niet onderdrukken. Natuurlijk wilde ze spongebob kijken. Het zou ook niet anders. Ik zappte dus ook door tot ik op Nickelodeon kwam, en ja hoor. Spongebob stond aan. 

'Lust je iets te eten?' vroeg ik aan haar. Ze hadden me echt veel te veel gegeven namelijk.

Grace knikte en zei dat ze het fruit wel wilde delen. Iets wat ik een goed plan vond, dus ik pakte het bakje van het dienblad af en zette het vorkje in een stuk meloen. 

'Hier,' zei ik terwijl ik haar het vorkje aangaf. Grace hapte het stukje meloen eraf en richtte haar blik op de tv. 

Mijn blik bleef op haar gefocust. En dat merkte ze, want ze draaide haar hoofd terug naar mij en keek me aan. 

'Wat is er?' vroeg ze zachtjes. 

'Niks, ik ben gewoon heel blij dat ik jou heb gevonden, Grace.' 

Grace glimlachte. 

'Ik ben ook blij dat ik jou heb gevonden, Mason. En ik ben blij dat ik je niet kwijt ben geraakt gisteren.'  

Een plukje haar viel terug in Grace haar gezicht, dus streek ik het achter haar oor. 

Ik boog langzaam naar voren, 

ja, om te doen wat je denkt dat ik ga doen, 

maar net voordat mijn lippen de hare raakten, 

vloog de deur open. 

'Grace Elizabeth Carter!' 

Grace keek geschrokken op naar de deur. 

'Mam, pap?!' riep ze geschrokken uit. Ze stapte zo snel uit het bed dat ze bijna omviel. En al deze commotie had de rest van het bezoek natuurlijk ook wakker gemaakt. 

'Grace, wat moet dit voorstellen?' vroeg de man, die waarschijnlijk Grace's vader was, op een eng kalme toon. 

'Niks pap, ik kom wel mee naar huis,' mompelde Grace terwijl ze tevergeefs naar haar jasje zocht. 

'Wat is er gebeurd Grace! Kijk hoe je erbij loopt!' haar moeder leek echt geschokt te zijn. 

'Ik kan helaas niet opstaan om me voor te stellen,' verbrak ik de lichte discussie tussen Grace en haar ouders. 'Mijn naam is Mason Parker. Ik ben de reden waarom jullie dochter hier aanwezig is.' 

Het was stil. Mijn moeder en vrienden zeiden geen woord. Grace en haar ouders ook niet. Haar vader liep naar me toe en stak zijn hand naar me uit. 

'Eduard Carter, aangenaam. En als je mijn dochter in zulke situaties laat belanden, kom dan op zijn minst een keer langs voor het eten.' 

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dit had ik in elk geval niet aan zien komen. 

Het volgende ook niet trouwens. 

'Carter? Die man die al weken in het nieuws is?' vroeg mijn moeder verbaast. 

'Ja, en wie mag u zijn?' vroeg de vader van Grace rustig. 

'Maria Parker, de moeder van Mason. En ik denk niet dat wij ons met zo 'n familie in gaan laten,' siste mijn moeder. 

De vader van Grace stapte achteruit. 

'Begrijpelijk. Maar weet dat mijn aanbod altijd open staat. Ik weet liever met wie Grace omgaat dan dat ze het stiekem doet, zonder mijn toestemming,' hij glimlachte even en haalde een zonnebrilkoker uit zijn zak, die hij naar Grace uitstak. 'Kom, we laten deze mensen maar even met rust. En Bruce staat beneden met de auto te wachten.' 

Grace haalde de zonnebril uit de koker en zette hem op. 

'Dag Mason,' zei ze nog zachtjes voor ze achter haar ouders aan de kamer verliet. 

Wat was er net gebeurd? 

'Mam?' 

'Eduard Carter is een slecht man, Mason. Dat jij niet naar het nieuws kijkt is niet mijn probleem. Maar mijn familie laat zich niet in met dat soort personen.'

'En Grace dan?' vroeg ik verbaast. 

'Ik heb medelijden met dat meisje, want met zo'n vader, zou ik blij zijn met de vader die jij hebt.' 

'Mijn vader is een klootzak die er nooit is, mam.' 

'Precies ja.'